ด้วยวัยอยากรู้อยากเห็น
เพราะว่าเป็นประสาเด็ก
เล่าเรียนมาแต่เล็ก
เห็นภาพผ่านอ่านตำรา
เพ่งพิศภาพต้นไม้
รวมกลุ่มใหญ่ให้เรียกป่า
ภาพนั้นมันแปลกตา
น่าท่องไปในพงพี
ลำธารระรินไหล
ทั้งน้อยใหญ่ในพฤกษี
น้ำตกในป่ามี
ช่างเป็นที่อัศจรรย์
เขาว่าป่าบางแห่ง
สัตว์ป่าแบ่งหลายเผ่าพันธุ์
ป่าบังยังชีวัน
นั่นละหนาช่างน่าดู
เด็กน้อย พลอยครุ่นคิด
อยากสะกิดถามคุณปู่
เคยเห็นเหมือนอย่างครู
หรือไม่หนอพ่อแม่เรา
ตำราเขาว่าไว้
ในเมือง ไทยแต่ก่อนเก่า
ป่าไม้ให้ร่มเงา
เขาส่งออกเมืองนอกไป
ทำเงินมหาศาล
รัฐบาลร่ำรวยใหญ่
นำมาช่วยชาว ไทย
ได้สุขทั่วทุกตัวคน
ต่อมาไม่นานนัก
คนชั่วลักตัดปี้ป่น
ลดถอยน้อยเต็มทน
ฝนมาเศร้าเขาทลาย
ไม่มีไม้ยึดดิน
น้ำท่วมถิ่นพัดเสียหาย
คน สัตว์ ต่างล้มตาย
บ้านสลายกับสายธาร
ปีแล้วก็ ปีเล่า
ร้อนแดดเผาเศร้าน้ำผ่าน
ปลูกป่าก็ช้านาน
มองรอบบ้านไร้ร่มเงา
เด็กน้อยจึงถามพ่อ
ถ้าจะขอดูป่า เล่า
ที่ไหนจะให้เรา
ได้รู้เห็นเช่นตำรา
พ่อตอบต้องไปไกล
ทวีปใหญ่มีไม้ป่า
เซ้าท์ออฟอเมริกา
สุด ขอบฟ้าแน่ะลูกเอย
ทะเล ผืนไพศาล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น