ทำไมอาหารอ้วน จึงอร่อย?

นับว่าเป็นคำถามที่เข้ากับยุคสมัยมากเลยครับ เพราะนอกจากวิกฤต “พระอ้วน”
ที่ประเทศไทยกำลังเผชิญอยู่ ทั้งโลกก็กำลังเผชิญกับวิกฤตเด็กอ้วน ผู้ใหญ่อ้วน
และล่าสุดสหรัฐอเมริกาก็กำลังเผชิญกับวิกฤตสัตว์เลี้ยงอ้วนอีกด้วย!

ความอ้วนนำมาซึ่งโรคนานาชนิด ตั้งแต่โรคความดัน โรคหลอดเลือดตีบตัน
โรคหัวใจ โรคเบาหวาน โรคไขข้อเสื่อม ฯลฯ และล่าสุดทางสำนักข่าว
CNN ได้ออกมาระบุว่า ในปี 2010 มีคนทั่วโลกเสียชีวิตจากโรคอ้วน (Obesity)
มากกว่าโรคขาดสารอาหารถึงสามเท่า! คำถามก็คือ

ถ้าอาหารที่ทำให้อ้วนเป็นสิ่ง “ไม่ดี”
แล้วทำไมธรรมชาติจึงสร้างเรามาให้ชอบกินของอ้วนๆกันนัก…

ก่อนจะเข้าใจคำตอบได้อย่างถ่องแท้ เราต้องเข้าใจก่อนว่า มนุษย์จะใช้พลังงานจากอาหารจำพวกคาร์โบไฮเดรต (เช่นแป้ง ข้าว และของกินที่มีรสหวานต่างๆ) เป็นอันดับแรก
และเมื่อไม่เหลือคาร์โบไฮเดรตให้เผาผลาญแล้ว ร่างกายจึงจะเริ่มใช้ไขมันที่สะสมอยู่
สุดท้ายถ้าไม่มีไขมันเหลือ ร่างกายจะเริ่มเผาผลาญโปรตีน ซึ่งนับว่าเป็นกระบวนการที่อันตรายมาก
เพราะนั่นก็เท่ากับว่าร่างกายกำลังเผาผลาญกล้ามเนื้อ ซึ่งจะทำให้เกิดความซูบผอม อ่อนแรง และเมื่อสมองไม่ได้รับกลูโคส (น้ำตาล) ซึ่งมาจากการเผาผลาญแป้งหรือไขมันในระยะเวลานาน
สมองก็จะทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ เราจึงหน้ามืด หมดสติ และเสียชีวิตในที่สุด

ไขมันจึงเป็นแหล่งพลังงานสะสมที่สำคัญมากๆ โดยเฉพาะในสมัยโบราณที่มนุษย์ยังต้องทนหนาวโดยไม่มีเครื่องนุ่งห่มและเครื่องปรับอากาศ และไม่รู้ว่าอาหารมื้อต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่ (ซ้ำร้ายในสมัยก่อน สัตว์ก็ไม่ได้ถูกกักไว้ในคอกแคบๆเพื่อรอการป้อนอาหารใส่ปากและขุนให้อ้วนพีด้วยฮอร์โมนชนิดต่างๆ สัตว์จึงมีอัตราส่วนกล้ามเนื้อที่เป็นแหล่งโปรตีนมากกว่าไขมัน)

เนื่องจากไขมันและอาหารที่ให้ความหวานเป็นของหายากและจำเป็นต่อการดำรงชีวิต
ความมหัศจรรย์ของวิวัฒนาการนับแสนปีจึงสร้างสมองมนุษย์ให้เรียนรู้ที่จะ “รัก” อาหารที่มีไขมัน และความหวาน โดยการทำให้ของกินเหล่านั้นมีรสชาติถูกปากเป็นพิเศษ
เพื่อที่บรรพบุรุษหุ่นผอมเพรียวของเราจะได้กินมันทันทีที่เห็น

อย่างไรก็ตามในปัจจุบัน ด้วยวิทยาการของมนุษย์ที่ก้าวหน้าไปเร็วกว่าวิวัฒนาการ
(ซึ่งต้องใช้เวลานับแสนปี) ไขมันและน้ำตาลจึงกลายเป็นของที่หากินง่ายยิ่งกว่าพืชผัก
ไม่เพียงเท่านั้น แต่รูปแบบการใช้ชีวิตที่เปลี่ยนไปก็ส่งผลให้คนเป็นโรคอ้วนอย่างมาก

ในสมัยก่อนไขมันสะสมเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งเพราะบรรพบุรุษของเราต้องใช้พลังงานในการวิ่งหนีภยันตราย ต่อสู้กับสัตว์ร้าย ขนไม้แบกหิน และไล่ล่าหาของกินเพื่อประทังชีวิต ทว่าในปัจจุบัน มนุษย์กินอาหารเสร็จแล้วก็นั่งทำงานหน้าคอม นั่งดูทีวี นั่งรถ นั่งในที่ประชุม นั่งในห้องเรียน หรือไม่ก็นอนตากลม สิ่งที่เคยเป็นประโยชน์ก็กลายเป็นโทษเพราะมนุษย์บริโภคโดยขาดสติและปัญญา การดำรงชีวิตในยุคที่มีตัวเลือกมากกว่าความขาดแคลน มนุษย์จึงต้องรู้จักใช้สติปัญญามากขึ้นในการเรียนรู้ คัดสรรค์ และละเว้น

เพราะจริงๆแล้ว ความ “ไม่ดี” ไม่ได้มีอยู่ในอาหารหรอกครับ
แต่อยู่ในมนุษย์ที่ “ไม่รู้จักความพอดี”