ชีวิตหมดไป วันหนึ่งๆ ด้วยการกินอิ่ม หลับนอนเพลิดเพลินไปอยู่กับความหลง สรรพสัตว์ก็เข้าใจว่าเป็นสุข
ไม่ได้รู้ ไม่ได้เข้าใจว่าในขณะเวลาเดียวกันนั้น ทุกข์ก็กำลังเกิดขึ้นกับตัวตน ทุกข์เพราะความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ที่ใครบังคับไม่ได้ มันจัดการเล่นงานอยู่กับรูปกายของสรรพสัตว์ และก็ในขณะเดียวกัน ความอยากหนาตัณหาแรงก็เป็นตัวช่วยทิ่มแทง เล่นงานใจของสรรพสัตว์ เดี๋ยวโลภ เดี๋ยวหลง เดี๋ยวโกรธ พยาบาท เดือดร้อนอยู่ไม่มีหยุด ไม่มีหย่อน
ผู้ที่พิจารณาตามรู้ได้โดยแยบคายมีน้อย ผู้ไม่รู้มีมากมาย
จึงมีแต่ผู้ที่หลงตัวเองว่า กำลังเป็นสุขนั้นอยู่ดาษดื่นทั่วทั้งโลก
ด้วยอุบายตื้นๆ เช่นนี้ กิเลสก็หลอกครองโลกได้ทั้งหมดทั่วไตรภพ คือ ตลอดกามภพ รูปภพ และอรูปภพ
เมื่อเข้าใจเช่นนั้นว่าเป็นสุข สรรพสัตว์ก็จึงหลงเสาะแสวงหา จึงได้แต่ภาพลวงตา ภาพลวงใจ เวียนว่ายตายเกิด อยู่มิรู้สิ้นสุด
ความไม่รู้จริง คือรู้ผิด เพียงเท่านี้ก็ทำให้ทางเดินในวัฏสงสารยาวไกลไม่รู้สิ้นสุด
เมื่อรู้จักคิด รู้จักพิจารณา เพียงรู้ความจริง ว่างจากตัวตนได้จริง เพียงเท่านี้ การเดินทางอันยาวไกลในวัฏสงสารก็จะสิ้นสุดลงได้ จบกรรม!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น