ฉันเหน็บหนาวร้าวสั่น-เธอหวั่นไหว
ฉันมอดเชื้อมืดไฟ-เธอไห้โหย
ฉันเปลี่ยวคว้างร้างมา-เธอล้าโรย
ฉันครวญครางโอดโอย-เธอนิ่งงัน
กลับมาหาตักคนรักหนุน
กอดกายหอมกรุ่นพออุ่นฝัน
ตัก ริ้วเติมแรงจากแสงจันทร์
สะอื้นเสียงอัดอั้นให้เธอฟัง
ฉันซบหน้าท้อแท้อย่างแพ้พ่าย
หยดน้ำตาผ่านทรายสูญสิ้นหวัง
เพียงคำปลอบ คนดีมีกำลัง
แต่เธอยังนิ่งเงียบและเยียบเย็น
ปาดน้ำตาท้อทิ้งและนิ่งจ้อง
เห็นเธอมองสบตาโรยล้าเข็ญ
ใครทำเธอบอบช้ำชื่นลำเค็ญ
ใครยัดเยียดทุกข์เข็ญให้ปานนี้
เธอเจ็บร้าวทั่วร่างไม่สร่างไข้
ถูกมนุษย์ขีดป้ายระบายสี
อ้อมกอดขาวเธอมาเปื้อนราคี
มือ มนุษย์ย่ำยีเกินชื่นชม
เห็นเธอเจ็บจนร้าวด้วยผ่าวพิษ
ฉันหลับตาสนิทปิดขื่นขม
โปรดปลอบโยนเราด้วยเถิดสายลม
ฉันและทะเลตรม เหลือเกินแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น