น้ำตาจึ่งคลอครองเบ้า
โกรธฟ้าเกลียดดินเกินเดา
ดวงหน้าหม่นเศร้าโศกซม
เสียดายธารแล้งแห้งขอด
ฤาหญ้าเหยียดยอดขื่นขม
ฤาเห็นบาดแผลแห่งลม
จึ่งร่ำตรอมตรมกับตัว
ฤาหวังน้ำตาแต่งโลก
ล้างแผลลมโบกให้ทั่ว
เติมธารขัดข้องหมองมัว
รดหญ้าไว้ยั่วเมฆงาม
ฤารักปักใจไร้ราก
ฤากลัวลำบากหากข้าม
ฤาหวั่นแดดร้ายโลกงาม
จึงตอบด้วยนามน้ำตา
งดงามหรือไรสองแก้ม
รอยช้ำชอกแปมปวดหน้า
ร้องไห้นั้นเรื่องธรรมดา
แต่นี่นั่นหนาเกินไป
โลกมีน้ำตาคือโลก
แต่ร่ำวิโยคยิ่งใหญ่
โลกงามอาจหมองข้องใจ
สิ้นทางงหรือไรไม่รู้
ใครกินน้ำตาต่างข้าว
ใครปลิดดวงดาวทัดหู
ใครอดแสบมท้องตรองดู
ใครเล่าลาดปูทางเดิน
น้ำตาคืนตาเสียเถอะ
ใบหน้าเลอะเทอะนานเนิ่น
ดวงตาพร่ามัวไม่เพลิน
โลกงามเหลือเกินจงมอง
อย่าให้น้ำตาแต่งโลก
อย่าให้จมโศกเศร้าหมอง
สิ่งซึ่งหัวใจหมายปอง
อยู่บนหน้าผ่องยิ้มงาม
มาโนช นิสรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น