++

...+

Theขี้ฝุ่นริมทาง

วันเสาร์ที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2548

วันหนึ่งของชีวิต

  วันหนึ่งของชีวิต
เราเคยคิดให้บางสิ่งแก่โลกไหม
เคยหวังดีมีไมตรีกับผู้ใด
หรือไม่เคยมีน้ำใจให้ใครเลย

  อยู่ในโลกสักแต่ว่าอยู่อาศัย
ใครเป็นตายอย่างไรใจชาเฉย
ใครจะดีใครจะร้ายขอให้ฉันเสบย
ไม่เอื้อนเอ่ยไม่ห่วงใย

 สังคมก็ช่างสังคม
จะโสมมจมปลักสักแค่ไหน
จะมีการกดขี่บีฑาใคร
หรืออดอยากยากไร้ไม่เกี่ยวกัน

  บ้านเมืองเรื่องของเขาเราไม่ยุ่ง
จะเฟืองฟุ้งรุ่งเรืองดั่งเมืองสวรรค์
จะฟุบแฟบโรยร้างหนทางตะวัน
เถอะช่างมันไม่เห็นจะเป็นไร

 ส่วนรวมเป็นไฉนฉันไม่สน
ขอเพียงให้ส่วนตนคงอยู่ได้
ส่วนตนต้องมาก่อนส่วนอื่นใด
ส่วนรวมมากเท่าไหร่ไม่สำคัญ

  ทุกวันของชีวิต
จึงลิขิตด้วยตัณหาอัตตามัน
มุ่งโกงกินกามเกียรติเบียดเบียนกัน
อยู่ไปวันวันใครจะทำไม

 อยู่อย่างนี้ไม่มีค่าน่าเหยียดหยัน
มนุษย์ต้องคิดสร้างสรรค์เพื่อวันใหม่
สืบวัฒนธรรมความเจริญเดินหน้าไป
เพื่อห่างไกลไดโนเสาร์เต่าล้านปี
 
  ประกายไฟ ประกายธรรม

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น