คืนฟ้าครวญ

คืนฟ้าครางกลางค่ำอยู่ซ้ำซาก
คนอยู่ใต้หลังคาจากรอฟ้าแจ้ง
เมื่อฝนลมรุกล้ำกระหน่ำแรง
หวาดระแวงพะว้าพะวังคอยกังวล

เมื่อฟ้ามืดไหม้หมกหัวอกไหม้
รอวันมาฟ้าใหม่ทุกทุกฝน
เป็นทาสท่วมความทุกข์ยากของผู้คน
เหมือนบ้าใบ้มิอาจบ่นให้เบาบาง

ถึงบ่นบ้าก็เปรียบได้กับใบ้บ้า
ทุกครั้งคำไม่มีค่าแก่ใครเขา
จึงทุกข์ร้อนร้าวล้าประสาเรา
ดังบาปเก่ากรรมหลอนต่อก่อนกาล

ร่วมฟ้าเดียวเขาอยู่ดีมั่งมีได้
เหลือจะอุ่นบุญใบมาปกบ้าน
เสียงฟ้าคลั่งกล่อมขับให้หลับนาน
มิต้องลุกลนลานมาเดือดร้อน

คือคำสั่งสาบแช่งอันแจ้งชัด
จึงชีวิตเหมือนสัตว์ที่เร่ร่อน
ระแวงภัยไหวผวาทุกครานอน
กังวลวอนไหว้ฟ้าโปรดปราณี

ทุกคราวฟ้าคลั่งครื้นในคืนดึก
เดือดร้อนร้าวลึกจนเหลือที่
คนอยู่เหนือฟ้าได้สบายดี
ย่อมไม่มีห่วงให้คนใต้ฟ้า

"วาณิช จรุงกิจอนันต์"