บทกวี "บาปรัก" .........โดย ป่าค้างตะวัน

    คนละฟากเราห่างไกลไม่อาจพบ
    แต่จะจบรักจากใจได้เชียวหรือ
    ความรักเป็นตำนานเก่าที่เขาลือ
    และฉันคือผู้สืบสานตำนานนั้น
        เราต่างไปตามวิถีของชีวิต
        ต่างลิขิตต่างสุขใจต่างใฝ่ฝัน
        โชคชะตาของเราไม่เท่ากัน
        เพราะฉะนั้นฉันจึงเศร้าเหงาคนเดียว
            ก็ยอมรับว่าจากพรากกันแล้ว
            ทำใจแน่วแน่ใจไม่เฉลียว
            เนรเทศจากความรักที่ถักเกลียว
            ปลีกตัวเปลี่ยวจากไกลไม่หวนคืน
                แต่ฉันหนีใจฉันไม่เคยพ้น
                ใจกังวลถึงแต่เขาเฝ้าขัดขืน
                หักใจแล้วแต่ใจเล่าเฝ้ากล้ำกลืน
                ทุกวันคืนผ่านไปใจยังจำ
                    เป็นคำสาปหรือบาปแต่ชาติไหน
                    ที่ดลใจให้เก้อเผลอถลำ       
                    ที่พาใจให้รักปักใจจำ
                    คงจะทำบาปไว้ใจจึงตรม

30 กรกฏาคม 2538

"ป่าค้างตะวัน"
ฑิฆัมพร ชาลีกุล