การกินล้างกินผลาญในงานเลี้ยง

สิ่งหนึ่งที่พ่อรู้สึกทุกครั้งหลังมีงานเลี้ยงคือ เราฟุ่มเฟือยกินล้างกินผลาญกันมาก ทุกอย่างถูกจัดหามาอย่างล้นเหลือ เหลือดีกว่าขาด เรามักคิดกันเช่นนั้น ถ้าขาด ไม่มากพอ หรือ ไม่ดีพอ เราจะรู้สึกว่ากลัวเสียหน้า กลัวถูกมองว่า ใจไม่ถึง ขี้เหนียว กลัวถูกตำหนิว่า ไม่มีรสนิยม เราจึงต้องสรรหาสิ่งที่ดีเข้าไว้ ให้มากเข้าไว้ ทั้งๆที่ในความเป็นจริง การบริโภคอย่างล้นเกิน ไม่ได้มีผลดีทั้งต่อตนเองและต่อโลกใบนี้ พ่อเป็นคนหนึ่งที่ไม่สามารถจัดการกับความขัดแย้งนี้ได้อย่างหมดจด ลูกจะเห็นว่า ยามอยู่ที่บ้าน พ่อกินข้าวกับผักปลาไม่กี่คำ หรือไม่ก็ข้าวผัดจานเดียวก็อิ่มแล้ว แต่เวลามีงานหรือเลี้ยงแขก มักจะมีความล้นเกินเสมอ

พ่อพูดกับลูกบ่อยๆ เรื่องอย่ากินทิ้งกินขว้าง เรื่องความรู้สึกผิดบาปที่ไม่สามารถเฉลี่ยความล้นเกิน กับความขาดแคลนได้ดีมากเท่าที่มันควรจะเป็น พ่อย้ำเสมอเรื่องเรามีกินอิ่มหนำ เหลือทิ้งเหลือขว้างเน่าเสีย แต่ในเวลาเดียวกัน คนจำนวนมาก ขาดแคลนโดยที่ไม่มีใครแบ่งปัน

สุทธิพงษ์ ธรรมวุฒิ