สำหรับผู้ที่ชอบผัดวันประกันพรุ่ง อืดอาดยืดยาดในการปฏิบัติธรรม ด้วยหลงเข้าใจว่าเวลายังมีเยอะ เรายังไม่พร้อม เรายังไม่ตายง่ายหรอก (หมอดูเขาบอก) อย่างนี้ต้องเจริญมรณานุสติ บางคนไปงานศพทุกเดือนหรือแทบทุกอาทิตย์ แต่ไม่เคยคิดว่าเดี๋ยวเราจะเป็นอย่างนี้เหมือนกัน จิตใจของเราอยู่ในสภาพเช่นไร ถ้าตายวันนี้ เราจะไปเกิดที่ไหนหนอ ไม่เคยคิด ไม่ยอมคิด พระสวดอภิธรรมก็นั่งนินทาลูกสะใภ้ฆ่าเวลา
เคยมีสามเณรรูปหนึ่งที่วัดป่านานาชาติ กลัวควาย ท่านเคยอยู่นิวยอร์กเจอพวกนักเลง พวกอันธพาลเมายาเสพติด พกปืนก็เฉย ๆ แต่ออกบวชแล้วเจอควายกินหญ้าก็กลัวสุดขีดเพราะไม่เคยเห็น แต่เณรรูปนี้ใจสู้ เขาหมั่นเจริญมรณานุสติ นั่งพิจารณาสิ่งที่เขากำลังกลัวด้วยสติปัญญา สร้างเป็นหนังโดยเขาเป็นเณรเอก (คือยังไม่ได้บวชเป็นพระ) ฉากแรก ควายขวิดเขาตายหน้าวัด เขานอนจมกองเลือดอยู่ข้างทาง พระไปเก็บศพเอาไปล้าง ฉากสุดท้ายเขาได้ชมงานศพตัวเอง เห็นสังขารเหลือแต่กระดูกชิ้นเล็ก ๆ และขี้เถ้า เณรรูปนี้พิจารณาอย่างนี้ จิตก็สลดสังเวชรวมเป็นสมาธิแน่วแน่ เป็นบาทฐานของวิปัสสนาต่อไป
แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน มีพระองค์หนึ่งเล่าประสบการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วในช่วงที่ไปยู่ตามสาขา คืนหนึ่งท่านกำลังเดินกลับกุฏิ ถ่านไฟฉายอ่อน ถูกงูกัด มองไม่เห็นตัวมัน พอดูแผลรู้สึกว่าหมดบุญแล้ว ไปโรงพยาบาลคงไม่ทัน ตายก็ตาย แต่ต้องตายแบบมีเกียรติ ท่านจึงตั้งใจไม่ร้องขอให้ใครช่วย จะนั่งสมาธิตายเหมือนครูบาอาจารย์ในหนังสือที่เคยอ่าน พระองค์นี้มักจะท้อแท้ในการทำความเพียร เพราะนั่งสมาธิเมื่อไรจะง่วงอยู่ทุกที แต่วันนั้นท่านปลอบใจตัวเองว่า วันนี้คงไม่งวงแน่ แต่พอนั่งไปไม่นานยุงก็เริ่มกัด นั่งไปนั่งมา ก็มีหลายตัวกัดเจ็บมาก ขณะเดียวกันความเจ็บปวดที่เท้าบรรเทาลง จิตก็ไม้สงบ รำคาญเอาผ้าคลุมหัวไว้ อุ่นดี ไม่นานก็สัปหงก ตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่เดิม ไม่ตาย งูคงไม่มีพิษ ท่านจึงขำตัวเอง ถ้าเราไม่เคยพิจารณาในทางนี้ หรือยังไม่ถนัด ปล่อยให้มันคับขันก่อนจึงจะลงมือ ไม่ได้ผลหรอก การภาวนาทุกอย่างต้องฝึกเป็นประจำให้เป็นอาวุธใกล้มือ
การเจริญมรณานุสติมีอานิสงส์มาก ถ้าเราตระหนักชัดในความไม่แน่นอนของชีวิตนี้แล้ว ไม่มีทางที่เราจะไปทะเลาะกับใคร หรือจะไปอิจฉาใคร หรือเบียดเบียนใคร เพราะอะไร เพราะเวลาไม่พอ วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตเราหรือของเขา เราควรใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ รักษาใจให้เป็นบุญ ชีวิตเรามีค่าเพราะมันมีจำกัด ยิ่งสำนึกในความไม่เที่ยงของชีวิตก็ยิ่งสำนึกในค่าของมัน ทำให้เราระมัดระวังในสิ่งที่เราทำและถ้อยคำที่เราพูดมากขึ้น เพราะต้องการให้มันเหมาะสม ให้มันสมค่ากับชีวิตของตน
ชยสาโรภิกขุ
ธรรมเทศนา ณ ธรรมสถาน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
๒๑ มิถุนายน ๒๕๓๕
ที่มา: http://www.dharma-gateway.com/monk/preach/chayasaro/cs-10.htm
ที่มา https://www.facebook.com/visalo?fref=ts
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น