วันเวลาของไอออน กับใบบอน วันเวลาของพี่ชายที่จะได้ดูแลน้องสาว ในห้วงเวลาอันน้อยนิด

            ความรัก ความห่วงใย เป็นสิ่งที่แสดงออกได้หลายรูปแบบ
            หลายคนกลัวว่า ความรัก ความผูกพัน ความใกล้ชิด จะทำให้เกิดความทุกข์ในอนาคต เมื่อผู้เป็นที่รัก จากไป ทั้งการเสียชีวิต จากไปอย่างไม่มีวันกลับ หรือ เหตุการณ์ความขัดแย้ง ความเข้าใจผิด ที่ทำให้ความรู้สึกที่ดีๆ ต้องจบลง กับเหตุการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น

           
            ความเป็นจริงของชีวิต มีพบ ก็มีพราก มีสุข ก็มีทุกข์ มี เกิด แก่ เจ็บตาย เป็นวัฏจักรของชีวิต ไม่มีใครหนีกฎความจริงนี้พ้นไปได้ ทุกคนก็รู้หลักสัจธรรมนี้เป็นอย่างดี สิ่งสำคัญที่สุด คือ เราใช้ชีวิตในปัจจุบันให้ดีที่สุดแล้วหรือยัง ใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งเหล่านั้น ก่อนที่จะจากพรากกันไปด้วยเหตุผลต่างๆตามวันเวลาที่ล่วงเลยไปแล้วหรือยัง



            เช่น ตอนนี้ มีลูกที่ยังเป็นเด็ก ได้ดูแล ผู้เป็นลูกอย่างดีที่สุด อยู่กับลูกทุกวัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปอีก 10 ปี 20 ปี เมื่อลูกเติบโตแล้ว ลูกก็จะไปตามเส้นทางชีวิตของลูก ไปทำงาน มีครอบครัว ตามเส้นทางที่เขาเลือก เมื่อถึงวันนั้น ผู้เป็นแม่ ย่อมไม่มีโอกาสได้อยู่กับผู้เป็นลูก เหมือนเช่นวันวาน ไม่ได้กินข้าวกับลูกทุกวัน ไม่ได้พูดคุย ดูแล กล่อมลูกนอนทุกคืน เคยเจอทุกวัน อาจจะได้เจอปีละครั้ง ถึง 2 ครั้ง สายตาที่เคยมองดูใบหน้าของลูกอย่างชัดเจน เมื่ออายุมากขึ้น สายตาอาจจะพร่ามัว มองเห็นหน้าไม่ค่อยชัด จะทำกับข้าวให้ลูกทานก้ไม่สะดวกเหมือนเมื่อก่อน

            แต่ถ้าผู้เป็นแม่ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เมื่อลูกยังเล็ก ดูแลเอาใจใส่ลูกชายให้ดีที่สุด แม้อีก 20 ปีผ่านไป จะไม่มีโอกาสได้ดูแลลูกได้เหมือนวันวานแล้ว แต่เมื่อนึกถึงทีไร ก็ย่อมสุขใจทุกครั้ง ที่ได้ดูแลผู้เป็นลูกจนเติบโตอย่างที่ผู้เป็นแม่เฝ้ามองมาตลอด

            สำหรับไอออน และใบบอน 2 พี่น้องที่ในวันเวลานี้ อยู่ห่างไกลกันเกือบ 400 กิโลเมตร ห้วงเวลาในวันหยุดปลายเดือนกันยายน ดูเหมือนจะเป็นช่วงเวลาสำคัญของพี่น้องคู่นี้ หากนับชั่วโมงที่พบกัน ตัดช่วงเวลาการเดินทางออก อาจจะเหลือเวลาพบหน้ากันจริงๆเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น แต่ช่วงเวลาดีๆนี้ เป็นช่วงเวลาที่มีคุณค่า แม้จะเพียงน้อยนิด แต่ด้วยความรัก ความห่วงใย แม้จะน้อย แต่ก็เพียงพอแล้ว สำหรับพี่น้องคู่นี้

            วันเสาร์ น้องไอออน จะนั่งรถตู้เข้ามาที่ กทม. พี่ใบบอน จะไปรอรับที่คิวรถ พาเอาสัมภาระมาไว้ที่ห้องพัก ให้น้องสาวพักสักครู่ ให้หายปวดหัวจี๊ดๆ ในระหว่างการนั่งรถทางไกล ก่อนที่จะออกมาส่งผู้เป็นน้องขึ้นรถเดินทางไปแวะเยี่ยมเพื่อนฝูงที่เธอตั้งใจจะไปหาตามที่ต่างๆ ตลอดทั้งวัน

            ความจริงแล้ว ไอออน อยากจะไปนอนพักค้างคืนที่บ้านพี่สาว ที่อยู่จังหวัดใกล้ๆกัน แต่พี่ใบบอนอยากให้มาพักใกล้ๆกันมากกว่า เพราะใช่ว่าจะมีโอกาสได้เจอน้องสาวได้บ่อยๆนัก ไอออนอยู่ใกล้เพื่อนๆ กับพี่สาว สามารถที่จะแวะมาเยี่ยมเยื่อนได้บ่อยครั้ง แต่พี่ใบบอนไม่ได้มาได้บ่อยๆ ถ้ายิ่งผ่านช่วงเวลานี้ไปแล้ว คงจะต้องระมัดระวังในการใช้จ่ายเงินที่มีพอสมควร

            แต่เมื่อเป็นความต้องการของน้องสาวที่จะไปหาเพื่อนๆ และวันนั้น พี่ใบบอนก็ต้องไปช่วยงานที่รับปากพรรคพวกไว้ เลยตามใจให้ไอออนไปหาเพื่อนได้ ไอออนบอกว่าจะรีบกลับมาหาตอนค่ำ ใบบอนบอกให้เผื่อเวลาไว้ด้วยละกัน ไปเจอเพื่อน คงคุยกันเพลิน เผลอๆ เพื่อนจะชวนให้ค้างด้วยกันอีก ก็ต้องดูกันในวันนั้นว่า น้องไอออน จะกลับมา กทม.ไหวรึเปล่า

            เช้าวันอาทิตย์ ตั้งใจว่า จะไปทำบุญด้วยกันที่วัดระฆัง ไปร่วมกันลงนามถวายพระพรในหลวงที่ศิริราช ที่เหลือ มีเวลาคุยกันด้วยความรัก ความห่วงใยกันบ้าง แต่เวลามักจะเดินเร็วเสมอ แป๊บเดียวก็คงจะบ่าย และค่ำแล้ว ในเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว คงใช้เวลานั้นให้มีคุณค่ามากที่สุด ก่อนถึงเวลาที่จะส่งน้อวไอออน ขึ้นรถตู้กลับบ้านไป

            ถ้าหยุดเวลาได้คงจะดี แต่ความจริงมันเป็นไปไม่ได้

            หวังไว้อย่างนี้ แต่ถึงวันจริงก็ไม่แน่ใจ ระหว่างที่ไอออนไปหาเพื่อน ไม่รู้ว่า ฝนจะตก รถจะติดมากแค่ไหน ไอออนจะสามารถเข้ามาถึง กทม.ตอนค่ำวันนั้นได้ไหม แล้วถ้าเกิดไม่เป็นอย่างนั้น ต้องค้างกับเพื่อน กว่าจะตื่น กว่าจะนั่งรถมาถึง เวลาคงผ่านไปพอสมควร ถ้าเวลามันเหลือน้อยมากๆ  ก็คงต้องทำใจ เพราะไอออนตัดสินใจใช้เวลาในวันเสาร์แบบที่ต้องการเอง

            เหมือนกับชีวิตที่ผ่านมา เลือกทางเดินของชีวิตเอง ตัดสินใจด้วยตัวเอง มีทั้ง ความสุข ความผิดพลาด ความไม่สมหวัง เกิดขึ้นในหลายช่วงหลายตอนของชีวิตที่เป็นไป

            เวลาที่มี น้อย มันจะน้อยแค่ไหน กลับอยู่ที่การตัดสินใจของไอออนซะแล้วสิ