เมื่อครั้งพุทธกาล มีพราหมณ์ผู้หนึ่งชื่อ "อักโกสะ" โกรธแค้นพระพุทธเจ้ามาก ที่สามารถเทศนาจนเพื่อนพราหมณ์ของเขาเลื่อมใสจนออกบวชเป็นพระ เขาผูกใจเจ็บเรื่อยมา
วันหนึ่งเขากลั้นความโกรธไว้ไม่ไหว จึงตามมาด่าพระพุทธเจ้า เขาด่าอย่างหยาบคายต่างๆนานาสารพัด พระพุทธองค์ทรงประทับนั่งฟังเฉยอยู่ ไม่โต้ตอบแม้แต่คำเดียว อักโกสะด่าจนเหนื่อยหอบ หมดแรง จึงได้หยุด พระบรมศาสดาจึงทรงถามเขาว่า...
" อักโกสะ เมื่อมีญาติมิตรมาสู่บ้านเรือนของท่าน ท่านยกอาหารมารับรอง ถ้าญาติมิตรเหล่านั้น ไม่บริโภคอาหารของท่าน ท่านจะเอาอาหารไห้ใคร"
"ผมก็บริโภคเองน่ะสิ จะเอาไปให้ใครที่ไหน" อักโกสะตอบห้วนๆ
พระพุทธองค์จึงตรัสว่า "เรื่องนี้ก็เช่นกัน อักโกสะ ท่านด่าเรา - เราผู้ไม่ด่าตอบ ท่านโกรธเรา - เราผู้ไม่โกรธตอบ เราไม่รับคำด่าและความโกรธที่ท่านให้เรา คำด่าและความโกรธนั้นก็เป็นของท่านแต่ผู้เดียว
อักโกสะ ผู้ใดด่าตอบผู้ที่กำลังด่าอยู่ โกรธตอบผู้ที่กำลังโกรธอยู่ ผู้นั้นชื่อว่า บริโภคอาหารของความโกรธร่วมกัน เราไม่ขอบริโภคร่วมด้วย"
อักโกสะได้ฟังก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง เกิดความเลื่อมใส ทูลขอบวชทันที
ท่านผู้ที่ขี้โกรธทั้งหลาย มาใช้วิธีของพระพุทธเจ้า ดับความโกรธกันเถอะ จะพบความสงบเย็นและเป็นสุข
" โกธํ ฆตฺวา สุขํ เสติ - ฆ่าความโกรธได้ อยู่เป็นสุข "
คัดลอกจากหนังสือ ธรรมะระงับดับร้อน - จัดพิมพ์โดยกองทุนสืบอายุพระพุทธศาสนา
ขออนุญาตเผยแพร่เป็นธรรมทาน..
...
ผู้ไม่โกรธตอบ ผู้ไม่ด่าตอบ อาจถูกปรามาสว่าเป็นคนขี้แพ้..
ใครจะว่าอย่างไรก็ช่างเถอะ..แม้จะได้ชื่อว่าเป็นผู้แพ้ในสายตาใครๆมากมาย
แต่เราเป็นผู้ชนะสำหรับตนเอง..
ชนะตนเอง...คือชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
...ที่มา http://weblog.manager.co.th/publichome/myprecious/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น