เหตุใดฉันจึงไม่ยอมไปศึกษาต่อ เพื่อเอาปริญญาด็อกเตอร์จากเมืองนอก

ศาสตราจารย์ ระพี สาคริก
เหตุใดฉันจึงไม่ยอมไปศึกษาต่อ
เพื่อเอาปริญญาด็อกเตอร์จากเมืองนอก

การพึ่งพาตนเองคือสมบัติอันล้ำค่าของมนุษยชาติ แต่การแข่งขันกันระหว่างมนุษย์กับมนุษย์นั้นคือศัตรูอันร้ายกาจของการพึ่งพาตนเอง
ประเด็นนี้ฉันได้เคยสนทนากับท่านเจ้าคุณพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) ซึ่งได้รับการยอมรับว่าเป็นปราชญ์การศึกษา ในฐานะที่ได้เคยร่วมงานกันปูพื้นฐานการศึกษาให้มหาวิทยาลัยสงฆ์มาในอดีต
ถ้าแต่ละคนรู้จักใช้ชีวิตในการเรียนรู้อดีตความเป็นมาของทุกสิ่งทุกอย่างโดยถือว่าอดีตจากการปฏิบัติของตัวเองเป็นพื้นฐานหลัก ภายในจิตใต้สำนึกย่อมหยั่งรู้ได้ว่า ชีวิตกับความเป็นมนุษย์นั้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
โลกภายนอกได้ให้ชีวิตสัตว์และมนุษย์มาเพื่อกำหนดวิถีการเปลี่ยนแปลงคู่กันกับโลกได้ให้ชีวิตพืชพรรณอย่างหลากหลายมาไว้เพื่อให้สัตว์และมนุษย์มีโอกาสใช้เป็นอาหารและยารักษาโรค

ธรรมชาติได้กำหนดให้มนุษย์คือชีวิตที่วิวัฒนาการมาจนสุดอยู่ทีโค้งสุดท้าย แล้วมนุษย์ก็ทำลายกันเองตามหลักธรรม

หวนกลับไปพิจารนาสู่อดีตเราจะเห็นว่าสัตว์โลกที่วิวัฒนาการมาจนถึงมนุษย์นั้นได้มีพฤติกรรมทำลายกันเองมาตลอด แต่ยังไม่ถึงที่สุดจนกว่าวิวัฒนาการของสัตว์โลกจะเปลี่ยนแปลงมาถึงมนุษย์ชาติอันนับได้ว่าถึงโค้งสุดท้ายแล้ว

มนุษย์ย่อมหวนกลับมาทำลายตัวเอง ซึ่งเรื่องนี้พุทธทำนายก็ได้ชี้ไว้อย่างชัดเจน

ฉันได้บันทึกไว้ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่มีค่าเท่ากัน แม้ผงธุลีที่ปลิวอยู่ในอากาศในที่สุดก็ตกลงมากลายเป็นพื้นดินเป็นสัจธรรม ไม่มีสิ่งใดที่จะลอยอยู่ได้ในเมื่อโลกมีแรงดึงดูดหรืออีกนัยหนึ่งวัตถุขนาดใหญ่ย่อมมีแรงดึงดูดวัตถุขนาดเล็กเป็นธรรมดา

มนุษย์ทุกวันนี้แม้วิวัฒนาการมาจากชีวิตสัตว์ที่เล็กที่สุด แต่ก็ยังมีการกลัวความตายอยู่นั่นเอง

มนุษย์ชอบอ้างคำว่าประว่าประชาธิปไตย แต่มนุษย์ก็ไม่มีปัญญาเพราะหารู้ไม่ว่าทุกคนจะต้องเผชิญกับเผด็จการโดยธรรมชาตินั่นก็คือความตายนั่นเอง

หลายคนมักตั้งคำถามว่าเราเกิดมาทำไม แต่น้อยคนนักที่จะหยั่งรู้ความจริงได้ว่าเราเกิดมาก็เพราะต้องมุ่งวิถีชีวิตไปสู่ความตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น คงเหลือแต่การสร้างคุณงามความดีฝากไว้แก่โลกภายนอก

บ้านระพี สาคริก พหลโยธิน 41 จตุจักร กรุงเทพฯ 10900

ระพี สาคริก
2 กรกฎาคม 2556 — ที่ บ้านระพี สาคริก