วันจันทร์ที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2555
ว่างจากความไม่รู้
Muni Kalla
ว่างจากความไม่รู้
เมื่อรู้เพียงน้อยนิดแล้วอหังการ
แปลว่ากำลังอหังการในความไม่รู้อันยิ่งใหญ่ของตน
มนุษย์เราโง่ที่สุดตอนไม่รู้แม้แต่เรื่องของตัวเอง
เกิดอย่างไม่รู้
อยู่อย่างไม่รู้
ตายอย่างไม่รู้
ไม่มีใครอยากเป็นทุกข์
แต่ถ้าขยันสร้างเหตุแห่งทุกข์
ก็ต้องทนทุกข์ไม่มีลดหย่อน
จะอ้างว่าไม่รู้ไม่ได้
และถึงแม้อยากดับทุกข์
แต่ไม่รู้วิธีดับทุกข์
อย่างไรก็ต้องทุกข์ต่ออยู่ดี
ถ้าอยู่ไม่ถึงแก่
ก็ไม่รู้ว่าความแก่น่าเอือมเพียงใด
ถ้าไม่เห็นภาพการเกิดใหม่หลายหน
ก็ไม่รู้ว่าการเวียนว่ายตายเกิดน่าเบื่อขนาดไหน
เริ่มจากรู้ตัวว่าไม่รู้
แล้วรู้จักภาวะที่กำลังเป็นอยู่
ก็เริ่มรู้ต่อไปได้ถึงเหตุผลต้นปลาย
รู้ว่าโลกไม่ตามใจเรา
แต่โลกตามใจเหตุผล
รู้ว่าตนเป็นอุปาทาน
รู้ว่าหมดอุปาทานคือหมดตน
รู้ว่าความอยากได้อยากมีเป็นที่ตั้งของอุปาทาน
รู้ว่าหมดอยากก็หมดที่ตั้งของอุปาทาน
รู้ว่าสุขลวงใจเป็นเครื่องล่อให้กระหายอยากได้อีก
ไม่อยากหลีกไปไหน
รู้ว่าทุกข์แน่นอกเป็นเครื่องบีบให้อยากโจนทะยานหนี
หาทางลี้ไปสู่ความเป็นอื่นที่น่าใคร่อยาก
รู้ว่าสุขทุกข์ไม่เที่ยง
รู้ว่าหมดความไยดีสิ่งที่ไม่เที่ยงเสียแล้ว
ก็หมดเครื่องล่ออันใดให้กระหายอยากได้อีก
เมื่อหมดอุปาทานในตัวตน
หมดความอาลัยไยดีในสุขทุกข์อันไม่เที่ยงทั้งปวง
ก็ย่อมรู้ที่จิตว่าพ้นแล้ว
ปราศจากเครื่องหมักดองให้ติดอยู่ในภาวะทั้งหลายแล้ว
ไม่มีอันต้องเสวยทุกข์ทางใจแล้ว
นั่นคือรู้ว่าได้ทำทุกข์ถึงที่สุดแล้ว
เป็นหนึ่งในผู้หยุดเกิดตายเพราะหายโง่แล้ว
ความว่างอันเป็นที่สุด
คือการยุติทุกข์อย่างถาวร
การยุติทุกข์อย่างถาวร
คือมหาสมุทรแห่งบรมสุข
อันไพศาลเหนือการประมาณทั้งปวง
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น