กำลังใจ...จากใจจริง

กำลังใจ ไม่มีขาย อยากได้ต้องสร้างขึ้นมาเอง และแบ่งปัน!



ฉันจึงขอแบ่งปันประสบการณ์ของตัวเอง ซึ่งอาจเป็นกำลังใจต่อใครได้บ้าง ไม่มากก็น้อย...













วันนี้ก็บของไปเรื่อยๆ เตรียมย้ายที่อยู่ เก็บไปเก็บมา มาพบสลิปเงินเดือนของตัวเอง เปิดดูสลิปของเงินเดือนๆ แรกของปี 2008 เชื่อมั้ยว่า มันยังปิดผนึกอยู่ เพราะวันนั้นของปีนั้น ฉันรู้ว่า ตัวเลขของมันเป็นเท่าใด ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่น้อยกว่าตอนนี้ 3 เท่าตัว...ฉันจึงไม่มีใจที่จะเปิดมันดู



ฉันพลันนึกถึงความรู้สึกปวดร้าวคราวนั้น ที่เหมือนถูกเบื้องบนกลั่นแกล้ง ส่งบททดสอบมาให้ฉันอย่างแสนยาก แสนสาหัส...มันเหมือนกับว่า หมือนให้ฉันกลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง...นับหนึ่งในวันที่ติดลบ!



ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ออกจากงานไปทำหน้าที่แม่บ้าน ไม่มีเงินเดือน ไม่เคยได้รับเงืนเดือนของสามี แต่ละวันใช้เงินของตัวเองที่เคยทำเคยหาไว้ กระทั่งวันหนึ่ง เงินของตัวเองก็หมด ความสัมพันธ์ก็ถูกลด จากตำแหน่งภรรยา กลายเป็นภรรยาน้อย เพราะสามีไปจดทะเบียนกับหญิงสาวข้างบ้าน...ฉันไม่เหลืออะไรติดตัวเลย นอกจากความรู้ ความสามารถที่มีติดตัว







...หลังจากชีวิตหักเห...ตุปัดตุเป๋ เหมือนเรือผุๆ เก่าๆ ล่องลอยอยูในลำนาวาเน่าๆ แถมยังมีฟ้าฝนกระหน่ำลงมาซ้ำเติม บีบบังคับจิตใจฉันหลายครั้งหลายครา ให้ฉันอยากกระโดดพุ่งดำดิ่งหายลงไปในสายน้ำที่กรากเชี่ยววันละหลายๆ หน...แต่ฉันก็ผ่านพ้นมันมาได้ ผ่านมาด้วยหัวใจที่ขาดวิ่น แต่ยังมีลมหายใจอันรวยรินของฉันเอง




ฉันพาตัวเองที่เต็มไปด้วยบาดแผลเกรอะกรังกลับมาสู่โลกอันโหดร้ายอีกครั้ง ด้วยหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ ด้วยลมหายใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง...



ฉันสมัครงานหลายต่อหลายแห่ง แต่เหมือนชะตาฟ้าลิขิต ผ่านการสอบมากมาย แต่ก็ไม่ได้สักงาน แม้ได้งาน ก็ต้องประสบอุบัติเหตุ ไม่สามารถไปเริ่มงานได้ อะไรกันนะ ฟ้าจะทดสอบฉันไปถึงไหนกัน? ฉันเฝ้าถามเบื้องบนอย่างร้าวราน...



ในที่สุด ฉันก็ได้งาน ตำแหน่งพนักงานชั่วคราว...เงินเดือนเท่ากับเด็ก ๆ ที่จบใหม่ แต่ฉันดีใจนะ ดีใจที่ได้งาน ฉันตั้งใจ และหมายมั่นว่า ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด เพื่อฉันจะไต่เต้าจากมันไปให้ไกลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้



...เชื่อมั้ยว่า เงินเดือนแรกวันนั้น น้อยกว่าเงินเดือนเก่าที่ฉันเคยได้รับ เกือบ 3 เท่าเช่นกัน หากวันนั้นฉันเลือกที่จะท้อ และไม่สู้งานหนัก อายที่จะรับ เงินเดือนเบาๆ ฉันก็คงไม่มีวันนี้...







ฉันไม่สนใจว่า ใครจะมองฉันอย่างไร ฉันสนเพียงแต่ว่า ทำอะไร ยังไง และตั้งใจให้มากที่สุด เพื่อวันพรุ่งนี้ที่จะดีกว่าวันนี้...ต่อตัวฉันเอง

ชีวิตคนเราก็ไม่เที่ยงแบบนี้ละ ขอเพียงเราไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต ไม่หมิ่นเงินน้อย ไม่คอยวาสนา เราก็จะเอาชนะอุปสรรคต่างๆ ได้ในสักวัน ฉันคิดแบบนี้จริงๆ



และนั่น...มันก็ไม่ได้สูญเปล่า มันส่งผลกลับมายังฉัน อย่างที่ตั้งใจ สมใจนึก...ในเวลา 3 ปี ฉันได้อะไรมาบ้าง ฉันได้เลื่อนขึ้นมาเป็นพนักงานประจำ ได้ขึ้นเงินเดือน จากนั้น ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง เงินเดือนขึ้นสูงกว่าเดิม แต่ได้โบนัสน้อยมาก ด้วยเหตุบางประการ แต่ต่อมา ฉันพยายามอย่างหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม และสิ่งที่ฉันได้รับ นอกจากเงินเดือน และตำแหน่งที่เลื่อนขึ้น ฉันยังได้รับการประเมินที่ได้เกรดสูงมาก "A" นั่นหมายถึงโบนัสก้อนโต ความเหนื่อยกาย หายไปในบัดดล ความชื่นใจเข้ามาแทนที่....



เมื่อถึงเวลา ฉันเปลี่ยนงานด้วยความจำเป็น ทั้งที่อยากฝ่าฟันไปให้ถึงจุดหมายที่ตั้งใจไว้ ที่ทำงานเดิม แต่ก็นั่นแหละ ฉันก็ไม่ได้เสียใจ ที่ได้งานใหม่ ตำแหน่งใหม่ แม้เงินเดือน จะไม่ได้สูงกว่าเดิม...



...และวันนี้ 4 ปีแล้วสินะที่ผ่านมา วันนี้...ฉันดำรงตำแหน่งใหม่ ตำแหน่งที่เคยมุ่งหวังไว้ว่าจะต้องไขว่คว้ามันมาให้ได้ ได้เงินเดือนใหม่ เงินเดือนที่ฉันเคยวาดฝันว่าจะได้ในสักวัน...ฉันได้รับแล้ว ได้สัมผัสแล้ว หนทางอันขรุขระที่ผ่านมา ส่งผลให้ฉันมีวันนี้ได้ วันที่เฝ้ารอคอย...แต่ไม่ใช่เอาแต่คอย และรอ แต่ฉันพยายามทำทุกๆ วันให้ดีที่สุดต่างหาก ฉันจึงมีวันนี้ได้



คุณผู้อ่านคะ...ขออนุญาตส่งกำลังใจไปให้กับผู้อ่านบางท่าน ที่กำลังประสบอุปสรรคใดๆ อยู่ก็ตามนะคะ หากคุณกำลังคิดว่าไม่ไหวแล้ว ขอให้เชื่อเถอะว่า คุณยังไหวอยู่ สู้ๆ นะคะ แล้วอีกไม่นาน คุณจะพบว่า ปัญหาที่เคยเผชิญ มันเป็นเรื่องเล็กมากๆ เลย ผ่านมันไปให้ได้นะคะ เพื่อตัวเราเอง และคนที่รักเราค่ะ