7 ตุลา ต้องไม่สูญเปล่า

โดย สำราญ รอดเพชร 6 ตุลาคม 2552 15:56 น.
ผูกโบว์สายรุ้งไว้ปลายฟ้า
หว่านดาวศรัทธาแห่งความหวัง
สืบทอดเจตนาตุลาพลัง
สืบใจจริงจังของอังคณา....

(เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)

.................................

หนึ่งปีแห่งความสูญเสีย

บาดแผลลึกของการเมืองบนแผ่นดิน

น้ำตาที่แทบจะกลายเป็นสายเลือด
หลั่งรดราดรินไม่สิ้นกระแสความเจ็บปวดรวดร้าวอาลัย..

คราบเลือด คราบน้ำตา แขนขา ดวงตา
และชีวิตที่ปลิดมอบให้กับความถูกต้องชอบธรรม..

สงบ สันติ อหิงสา และหัวใจแห่งความรักชาติ ศาสน์ กษัตริย์
คืออาวุธหนักที่พกพา

ไม่ได้ออกแบบไปบุกเผาพังรัฐสภาอย่างที่อีแร้งอีกาบางตัวพร่ำร้องบิด
เบือน หากแต่มุ่งแสดงพลังด้วยหวังหยุดรัฐบาลหุ่นเชิดชุดสอง
ที่จะนำชาติไปสู่หุบเหวแห่งความหายนะ

รัฐบาลหุ่นเชิดชุดสองที่ไม่ล้มเลิกความคิดรื้อรัฐธรรมนูญฟอกคนผิด

หกโมงสิบหน้านาที เสียงบึ้มนัดแรกกึกก้องกัมปนาท

เช้าสาย เที่ยงบ่าย และเย็นย่ำ สามรอบของปฏิบัติการเถื่อนถ่อย
อำมหิตผิดมนุษย์มนา

ไม่สนใจความตายของเพื่อนร่วมชาติ

ไม่ยลยินแยแสข่าวเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินพระราชทานเงินช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ

กระหน่ำกระสุนใส่รถสีขาวชาวพยาบาลที่ช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ
แบบไม่ดูดำดูดี..

อมนุษย์ไร้การเจรจา แต่ตั้งหน้าตั้งตาฆ่ามันๆ "อยู่ได้อยู่ไป ยิง
ยิง อยู่ได้อยู่ไป ยิงเข้าไป..ยิงเข้าไป"

ระเบิดบาป กระสุนบ้าจากปากกระบอกปืนของการเมืองบาปทำงานอย่างหยาบช้าสามานย์

ไม่ได้เห็นก็ได้เห็น ความเป็นไป...

เสียงปืนยิ่งรัว ระเบิดบาปยิ่งกึกก้อง
ท้องถนนยิ่งเนืองแน่นด้วยผู้คนที่หลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ

ไม่มีใครกลัวตาย ไม่มีใครกลัวคนชั่ว..

ตำรวจไทยเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์กลางบ้านกลางเมือง

ขณะกองทัพไทยหูหนวกตาบอด ไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ยินใดๆ...

.................................

เพื่อนเอ๋ย...พี่ครับ พ่อครับ แม่ครับ พี่น้องครับ...

เจ็ดตุลาและหนึ่งร้อยเก้าสิบสามวันแห่งการต่อสู้

อย่าปฏิเสธว่าไม่เคยหลั่งน้ำตาให้กับความสูญเสียที่รอบรั้วรัฐสภา
สะพานมัฆวานฯ และทำเนียบรัฐบาล

ร้องไห้เถิด ร้องไห้ด้วยความอาลัยและความภาคภูมิใจให้กับวันวานแห่งการต่อสู้

ร้องไห้เถิด เพื่อรำลึกถึงสารวัตรจ๊าบ น้องโบว์
และเพื่อนพ้องน้องพี่ของเราอีกนับสิบชีวิตที่ปลิดชีพ
และอีกนับร้อยที่สูญเสียแขนขา กะโหลบยุบ ดวงตาหลุด
แต่ไม่เคยมีใครย่อมแพ้พ่ายชีวิตและสยบยอมพวกมารชน..

ร้องไห้เถิด เพื่อจะได้เช็ดน้ำตาแล้วเดินหน้าต่อไปบนเส้นทางของการต่อสู้..

นักการ เมืองที่ดี การเมืองถูกต้องชอบธรรม
ไม่มีการโกงบ้านกินเมือง สังคมมีความเป็นธรรม รู้จักความพอเพียง
สถาบันพระมหากษัตริย์มั่นคงแข็งแรง...นี่คือความฝันและความมุ่งหวังของเรา..

เรา...ทั้งที่จากไปและยังอยู่...

ร้องไห้เถิด
เพื่อยืนยันว่าเรายังไม่ลืมเลือนเพื่อนพ้องน้องพี่วีรชนเจ็ดตุลา
และเรายังจำหน้าฆาตกรสีกากีมือเปื้อนเลือดได้เสมอ..

และแน่นอนเราจะไม่ลืมเลือนหรือละเลยเจตนารมณ์ของวีรชนเจ็ดตุลา..

ทุกหยาดหยดน้ำตา ทุกอณูแห่งความคั่งแค้น
จะถูกแปรเปลี่ยนเป็นพลังแห่งการรังสรรค์สืบสานจิตวิญญาณ กล้าสู้
กล้าเอาชนะ ซื่อสัตย์ เสียสละ

วันวานได้ผ่านเลย ไม่ย้อนคืน แต่วันคืนวันเวลาเบื้องหน้าท้าทายเรายิ่งนัก...

จับมือ ร้อยรัด ถนอมรักกันบนความถูกต้องคิดดี ทำดี
เพื่อบ้านเพื่อเมือง เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์..

ทำการเมืองใหม่ให้เป็นจริง....เพื่อลูกเพื่อหลาน...

เพื่อวิญญาณของเหล่าวีรชนจะได้ไปสู่สัมปรายภพสงบสุข..

.................................

ร่วมรำลึกวีรชนคนหาญกล้า
เจตนาเจ็ดตุลาจักสืบสาน
ไม่ก้มหัวทรราชรัฐบาล
ทุนสามานย์ผลาญพร่าราคาคน
เช็ดเลือดเช็ดน้ำตา..แล้วฝ่าข้าม
ฝ่าพงหนาม แดดเผา ฝ่าลมฝน
เจ็ดตุลาเจ็บจำอย่าจำนน
จับมือกันไล่ทรชนพ้นแผ่นดิน.

(samr_rod@hotmail.com)