4 โมงเย็น เธอโทรมาหาเขา
หลังจากเธอทักทาย โทรถามไถ่เขาสักพัก เธอก็ระบายความเครียดในช่วงที่ผ่านมาให้ฟัง
เรื่องคุณย่าของเธอที่เข้าโรงพยาบาล
ตั้งแต่ไปตามญาติที่โกสุมพิสัย แล้วติดขัดเรื่องเอกสารการใช้สิทธิสำหรับผู้ป่วย
ทำให้เธอเครียด และต้องเดินเรื่องหลายขั้นตอน
เดินเรื่องช่วยคุณแม่ของเธอด้วย
จนมาถึงช่วงบ่าย เธอต้องมากดเงินหมื่นบาท ไปจ่ายเป็นค่ารักษา
เพราะญาติของเธอที่ควรจะจ่าย มัวแต่รีรอ ไม่มีท่าทีจะจ่ายสักที
และญาติคนนี้ มาหยิบยืมเงินของคุณแม่ของเธอไปใช้สอยมากพอสมควร
แต่ไม่เคยใช้คืนสักที
เธอทนไม่ไหว เลยวิ่งไปกดเงินมาจ่ายให้สิ้นเรื่อง
ระหว่างออกมากด เธอก็โทรมาระบายความอึดอัดต่างๆนานา
เขารับฟังแล้ว ผงะ
เธอเหนื่อย ยังไม่ได้ทานข้าวเลย
ตั้งแต่เช้าทานแค่กาแฟ
จนกระทั่งเธอได้เงิน เดินเข้ามายังโรงพยาบาลเธอจึงขอวางสายไป
เขารับฟังด้วยใจเต้นระทึก
ห่วงเธอเหมือนกัน
ช่วงค่ำๆ เขาจึงโทรไปหาเธอ อยากรู้ความคืบหน้า
เสร็จภาระกิจหรือยัง
ได้พักบ้างไหม
ทานข้าวหรือยัง
แล้วพรุ่งนี้ต้องจัดการภาระกิจอะไรอีก
ฯลฯ
แต่โทรไป สายไม่มีสัญญาณ
หรือปิดโทรศัพท์มือถือไปเลย
เขาพยายามโทรในช่วง 1 ทุ่ม 2 ทุ่ม 3 ทุ่ม และ 4 ทุ่ม
ไม่ติดสักที
ตอนเช้าวันที่ 31 ก็ลองโทรไปอีกตอนเช้า
ไม่ติดเช่นเคย
ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด
ตั้งแต่เมื่อคืน เขานอนไม่หลับ
ไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง
เครียด
จนต้องหยิบหนังสือรวมพระบรมราโชวาทของในหลวง "คำพ่อสอน" มาอ่าน
ให้ใจเย็นลง
ถึงเธอจะยุ่ง เหนื่อยมากๆ ก็น่าจะเปิดโทรศัพท์ ให้เขาได้สอบถามสักแป๊บนึงก็ยังดี
แต่นี่ หายไปเลย
ทำเหมือนไม่มี คนที่คอยห่วงใย
นอกจากคนในครอบครัวอย่างนั้นหรือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น