2 โมงเช้า เขานั่งมองโทรศัพท์บ่อยๆ รอว่า เธอจะโทรมาตอนไหน
นัดหมายทางโทรศัพท์
เธอจะขึ้นรถโดยสารออกจากบ้านตอน 8.20 น.
แต่ 8.20 น. แล้วยังไม่เห็นโทรมา
ตอนเช้า มีแต่เพื่อนที่ห้วยผึ้งโทรมาเท่านั้น แต่รับสายไม่ทัน
ราว 2 โมงครึ่ง เธอจึงโทรมา
น้ำเสียงละลักละล่ำบอกว่า เธอคงไปด้วยไม่ได้
เพราะต้องไปธุระที่โกสุมพิสัย ไปรถโดยสาร
"ไปคนเดียวละกัน ไม่โกรธนะ"
เขาฟังแล้วก็อึ้งสักพัก
แต่ก็ตอบกลับไปว่า งั้นรีบไปธุระเถอะ ไม่เป็นไรหรอก
เฮ้อ และแล้ว เขาก็ต้องไปคนเดียวอีกครั้ง
และต้องกล่าวคำว่า ไม่เป็นไร ครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาจึงนั่งรถโดยสารไปห้วยผึ้งอย่างเหงาๆ
ชมวิวสองข้างทางไป
ถึงบ้านเพื่อนก็บอกว่า เธอมาด้วยไม่ได้ ติดธุระาสำคัญ
เลยพากันไปเยี่ยมเพื่อนอีกคนที่โพนทอง
เพื่อนที่ประสบอุบัติเหตุจนเดินไม่ได้
ต้องให้อาหารทางสายยาง
แต่ยังดีที่คุณรุ่ง ภรรยาของเขา คอยดูแลตลอดเวลา
เห็นภาพแล้วนึกสะท้อนใจ
ถ้าเขาเป็นอะไรแบบนี้ เธอคงจะมีเวลามาดูแลเขากระมัง
ตอนที่ดีๆ ปกติ มีเวลาให้กันน้อย
แต่ก้ไม่แน่เหมือนกัน
หากเขาตกอยู่ในสภาพอย่างเพื่อน ที่ต้องนอนซม ไปไหนไม่ได้
เธออาจจะไม่เหลียวแลเขาเลยก็ได้
เพื่อนที่เขาไปเยี่ยมที่ห้วยผึ้ง เขาพึ่งจะผ่านชีวิตสมรสที่ล้มเหลวมา
ล้มเหลว เพราะฝ่ายหญิง ขอเลิกกับเขา
เลิกทั้งที่มีลูก 2 คนด้วยกัน
เลิกเพื่อไปมีคนใหม่
เพื่อนที่ห้วยผึ้งยังบอกเขาว่า ดูกันให้ดีๆนะ ถ้ารักใครสักคน
อย่าให้เป็นเหมือนเพื่อน
ความจริงเพื่อนก็อยากเห็นแฟนสาวของเขาเช่นกัน
เพราะเขาและเพื่อน สนิทสนม เป็นเพื่อนรักกันมานานหลายปี
.. แต่วันนี้ เธอก็ไม่ได้มากับเขา
มารับรู้เห็นสภาพครอบครัวที่แตกต่างของเพื่อน 2 คนแล้ว
เขารู้สึกเหงาอย่างประหลาด
ไม่รู้ว่า ต่อไปชีวิตรักของเขา จะเหมือนเพื่อนที่ห้วยผึ้ง
หรือเพื่อนที่ประสบอุบัติเหตุกันแน่นะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น