นิทานเซน กลอนบทสุดท้าย

หลังจากไปอยู่เมืองจีนหลายปี อาจารย์โฮชินได้กลับมาถึงสานัก
สอนศิษย์อยู่ที่ภาคอีสานของประเทศญี่ปุ่น
เมื่อท่านชรามากแล้ว ได้เล่านิทานที่ได้ยินมาจากเมืองจีนให้ลูกศิษย์ฟังว่า
{ อาจารย์โตกูฟูผู้ชราพูดกับลูกศิษย์
ในวันที่ 25 เดือนธันวาคมปีหนึ่งว่า
"ปีหน้า ฉันจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ฉะนั้น ในปีนี้พวกเธอจงเอาใจใส่ฉันให้ดี"
พวกลูกศิษย์คิดว่าอาจารย์พูดเล่น
ในคืนวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่
พวกศิษย์ได้จัดงานเลี้ยงฉลองให้อาจารย์
อาจารย์บอกกับศิษย์อีกว่า
"พวกเธอดีต่อฉันมาก พรุ่งนี้บ่ายตอนหิมะหยุดตก
ฉันจะจากพวกเธอไป"
เหล่าศิษย์พากันหัวเราะ
คิดว่าท่านพูดจาเลอะเลือนตามประสาคนแก่
เพราะคืนนั้นอากาศแจ่มกระจ่าง ไม่มีเค้าว่าหิมะจะตกเลย
แต่พอถึงเที่ยงคืนหิมะก็จะเริ่มตกลงมา
วันรุ่งขึ้นพวกเขาตามหาอาจารย์ไม่พบ
จึงพากันไปยังห้องกรรมฐาน
พบท่านมรณภาพเสียแล้ว
}
เล่าเรื่องจบ อาจารย์โฮชินบอกพวกศิษย์ว่า
"ไม่จาเป็นที่อาจารย์เซ็นจะต้องพยากรณ์วันมรณภาพของตน
แต่ถ้าต้องการจริงๆ ก็ทาได้"
"แล้วอาจารย์จะบอกไหม" ศิษย์รูปหนึ่งถาม
"บอกสิ" อาจารย์เฒ่าตอบ
"หลังจากนี้เจ็ดวัน ฉันก็จะจากพวกเธอไปเหมือนกัน"
ไม่มีใครเชื่อ และส่วนมากก็ลืมคาสนทนานั้นหมดสิ้น
ต่อมาอาจารย์เรียกประชุมศิษย์อีก
"สัปดาห์ที่แล้ว ฉันได้บอกว่าฉันจะจากพวกเธอไป
มีธรรมเนียมอยู่ว่า เมื่ออาจารย์จะจากไป ต้องเขียนกลอนอาลา
แต่ฉันไม่ใช่กวี ทั้งลายมือก็ไม่สวย
ให้ใครสักคนมาเขียนปัจฉิมพจน์ของฉัน ฉันจะบอกให้เขียน"
เหล่าศิษย์ต่างก็นึกว่าท่านพูดล้อเล่น
แต่อีกรูปหนึ่งรีบจัดปากกาเตรียมเขียนตามคาบอก
Page 2
"พร้อมหรือยัง" ท่านถามขึ้น
"พร้อมแล้วครับผม" เสียงตอบ
"ฉันมาจากสถานบรรเจิดจ้า
จะกลับไปหาความสว่างใหม่
และสิ่งนี้นะหรือคืออะไร"
กลอนยังขาดอีกบาทหนึ่ง ศิษย์รูปนั้นจึงเรียนท่านว่า
"ยังขาดอีกบาทหนึ่งครับ อาจารย์"
"ครอก!"
เสียงสุดท้ายดังลอดออกมาพร้อมกับสิ้นลมหายใจ
คั