มี เรื่องเล่าว่า สองผัวเมียยากจนคู่หนึ่งได้เลี้ยงไก่ที่พิเศษมากๆอยู่ ตัวหนึ่ง ไก่ตัวนี้เป็นไก่ที่รู้จักบุญคุณผู้เลี้ยงมาก ทุกๆวันมันจะออกไข่ให้ผู้เลี้ยง และไข่ของมันก็เป็นไข่ทองคำอย่างดี เยี่ยมซะด้วยสิ ตั้งแต่ไก่ตัวนี้ไข่เป็นทองวันละฟอง วันละฟองให้ สองผัวเมียก็มีฐานะความเป็นอยู่ดีขึ้น ไม่ต้องลำบากยากไร้อดๆอยากๆเหมือนก่อน ทุกวันพวกเขาจะเข้าไปในเมือง เอาไข่ทองคำไปขาย ด้วยความที่เป็นคนขี้เกียจก็นั่งกินนอนกิน แล้วก็ใช้เงินฟุ่มเฟือย จึงไม่เคยมีเงินเหลือเก็บ
แล้ว วันหนึ่ง ขณะที่สองผัวเมียนั่งรอให้ไก่ออกไข่ทองอยู่นั้น ยัยเมียก็เปรยๆขึ้นมาให้ตาผัวฟังว่า
“นี่ตาแก่ ฉันว่าพวกเรานี่โง่นะ มีไก่ที่ไข่เป็นทอง แต่ต้องมานั่งรอให้มันออกไข่ให้เราวันละฟองวันละฟอง”
ตา ผัวได้ยินเมียว่าก็ตาใสขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่ได้ล้างหน้าล้างตา ว่า
“เออนะ ไอ้ที่แกว่าก็ดูมีเหตุมีผลอยู่นา ข้าว่า”
แล้วผัว สมองทึบก็ถามเมียโลภมากว่า
“แล้วแกคิดจะทำงัยล่ะ เราจะได้รวยเร็วๆ ข้าก็เบื่อที่จะนั่งรอมันออกไข่เหมือนกันแหละ”
ทั้ง สองทำท่าครุ่นคิด แล้วไม่นานสองผัวเมียก็ตะโกนขึ้นด้วยความดีใจพร้อมๆ กันว่า
“เออคิดออกแล้ว เราก็เอามีดมาผ่าท้องมันออกสิ ในท้องของมันคงมีทองอยู่เยอะน่าดูเลยนะ”
ว่าแล้ว สองผัวเมียปัญญาทึบ(ซึ่งถ้าเอามันสมองของสองคนนี้มาบวกกันก็คงจะ เรียกได้ว่า ทึบสนิทนั่นแหละ!!!)ก็ลงมือ ผ่าท้องไก่ผู้น่าสงสาร แต่อนิจจาที่พอท้องไก่เปิดออก ทองที่สองผัวเมียสมองทึบสนิทหวังว่าจะได้ก็ไม่มีเลยแม้แต่ผงละออง ของทอง....
สอง ผัวเมีย ทิ้งมีดลงข้างกายอย่างอ่อนแรง ต่างก็แหกปากร้องห่มร้องไห้กันจน บ้านสะเทือน
“ฮือๆๆๆ งี่เง่าจริงๆเลยตูเอ๊ย..อยู่ดีไม่ว่าดี มีดีแล้วยังไม่รู้จักพอ...แล้วนี่จะเอาอะไรกินกันล่ะเนี่ยๆๆๆ”
แล้ว ก็หันหน้ามาขมึงตาใส่กัน
“เพราะแกแท้ๆเลยยัยแก่ เจ้าความคิดดีนัก”
ตา ผัวตะคอกใส่หน้าเมีย ส่วนยัยเมียก็หายอมไม่
“นี่ ตาเฒ่า ถ้าเอ็งไม่โง่ขนาดนี้ ข้าก็คงจะไม่ทำเรื่องโง่ๆอย่างนี้หรอก”
อนิจจา อนิจจา ความโลภทำให้ผัวเมียคู่นี้สูญเสียไก่ที่ดีที่สุดไป อย่างไม่น่าเลย...แต่จะว่าไปก็ดีแล้วล่ะ ที่ไก่ดีๆอย่างนี้จะได้ไม่ต้องไข่ ออกมาเลี้ยงคนที่สิ้นคิด
นิทานเรื่องนี้สอน ให้รู้ว่า :
ยิ่งคุณไม่รู้จักพอ คุณก็ยิ่งจะสูญเสีย The more you want, the more your stand to lose. (คิดให้รอบคอบก่อนทำทุกสิ่งนะจ๊ะ..อย่าลืมล่ะ!)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น