บทกวี "ฝนหนาว" ...... โดยป่าค้างตะวัน

ฝนหนาวยามหนามยิ่งหนาวเหน็บ
พื้นดินเต็มน้ำฝนที่หล่นหนาว
บนฟากฟ้าพราพร่างยังมีดาว
ยามเมื่อคราวฝนหยุดสุดรำพัน
    เสียงนกร้องกล่อมป่าเวลาสาง
    แดดพราวพร่างรอบกายไม่หายหัน
    ฝนที่ค้างบนยอดไม้หายไปพลัน
    เหลือตะวันส่องระยับกับพื้นใบ
        สรรพสิ่งในป่าไม่ว้าวุ่น
        ทั้งให้คุณอนันต์อันหลากหลาย
        แต่มนุษย์อย่างเราเฝ้าทำลาย
        ลมร้องไห้ฝนหวนครวญเศร้าใจ
            เป็นเพราะความไม่พอก่อให้เกิด
            จึงละเมิดความพอดีที่มีไว้
            ไม่เคยคิดธรรมชาติจะขาดไป
            เพราะอะไรหากไม่ใช่ความไม่พอ
                นกร้องเพลงจะร้องไห้เสียดายป่า
                สายธาราที่มีจะร้องขอ
                หยุดเถิดหนาหยุดเถิดละเมิดพอ
                ขอหยุดก่อทารุณความวุ่นวาย

21 ตุลาคม 2537

"ป่าค้างตะวัน"
ฑิฆัมพร ชาลีกุล