วันศุกร์ที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2553
บทกวี "ฝนหนาว" ...... โดยป่าค้างตะวัน
ฝนหนาวยามหนามยิ่งหนาวเหน็บ
พื้นดินเต็มน้ำฝนที่หล่นหนาว
บนฟากฟ้าพราพร่างยังมีดาว
ยามเมื่อคราวฝนหยุดสุดรำพัน
เสียงนกร้องกล่อมป่าเวลาสาง
แดดพราวพร่างรอบกายไม่หายหัน
ฝนที่ค้างบนยอดไม้หายไปพลัน
เหลือตะวันส่องระยับกับพื้นใบ
สรรพสิ่งในป่าไม่ว้าวุ่น
ทั้งให้คุณอนันต์อันหลากหลาย
แต่มนุษย์อย่างเราเฝ้าทำลาย
ลมร้องไห้ฝนหวนครวญเศร้าใจ
เป็นเพราะความไม่พอก่อให้เกิด
จึงละเมิดความพอดีที่มีไว้
ไม่เคยคิดธรรมชาติจะขาดไป
เพราะอะไรหากไม่ใช่ความไม่พอ
นกร้องเพลงจะร้องไห้เสียดายป่า
สายธาราที่มีจะร้องขอ
หยุดเถิดหนาหยุดเถิดละเมิดพอ
ขอหยุดก่อทารุณความวุ่นวาย
21 ตุลาคม 2537
"ป่าค้างตะวัน"
ฑิฆัมพร ชาลีกุล
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น