"ลัดดา"
เมื่อประมาณ 30-40 ปีก่อนโน้น บริเวณทุ่งมหาเมฆ ยานนาวายังมีแต่สวนทุเรียน ลิ้นจี่ ระกำ รวมทั้งคนจีนที่ทำสวนผักบ้าง ปลูกข้าวโพดบ้าง มันเทศมันสำปะหลัง อ้อยก็มี บ้านของคุณพ่ออยู่ติกับสวนผักของคนจีน ตอนนั้นดิฉันยังเด็กอยู่อายุสัก 9-10 ขวบ เห็นจะได้ ดิฉันชอบไปยืนดูตาแปะแก่ๆเอาไม้ไผ่ที่สานเป็นตะแกรงขนาดไม่ใหญ่มากนักมีด้าม ที่ถือพอเหมาะมือใช้วิดน้ำในท้องร่องรดผัดที่ปลูกไว้เป็นแถวยาวเหยียด สุดลูกตา
บ้านของตาแป๊ะปลูกเป็นกระต๊อบติดกับดิน ซึ่งแกทุบไว้จนแน่นและเรียบแข็ง และทำแคร่ไม้ไผ่ไว้เป็นเตียงนอน ในบ้านแกก็มีเมียแกซึ่งเป็นอาซิ้มพูดไทยไม่ได้เลย เวลาเราพูดภาษาไทยกันแกก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ที่ต้องไปพูดกับแกเพราะแกเลี้ยงไก่ไว้หลายตัว เวลาที่บ้านลืมซื้อไข่จากตลาดมาไว้ พี่ดิฉันก็จะใช้ให้ไปขอซื้อจากบ้านตาแป๊ะมาไว้สำหรับลวกทานตอนเช้า
ตาแป๊ะแกมีลูกชายอยู่ ๒ คน ที่ช่วยแกทำสวนและหามผักผลไม้ไปส่งที่ตลาดตอนเช้ามืด แต่ไม่ได้ไปขายทุกวันหลายๆวันจึงจะออกไป เพราะกว่าจะออกไปถึงตลาดก็ไกลมาก ยิ่งถ้าเป็นหน้าฝนยิ่งแล้วใหญ่ ทั้งแฉะทั้งลื่นเดินตัวเปล่าไม่มีของก็ยังแทบจะหาคะเมนตลอดทาง สมัยนั้นเมื่อเอาของไปส่งแล้วชาวสวนผักหรือไร่ข้าวโพดก็จะซื้อพวกของกินของใช้ที่จำเป็น เช่น แป้ง น้ำมันหมู มาเก็บไว้สำหรับทำกับข้าวกินไปได้หลายวัน
มีอยู่วันหนึ่งที่บ้านอยากทานอ้อยกัน พี่คนโตก็ใช้ให้ดิฉันกับพี่ชายอีกคนไปขอซื้ออ้อยจากสวนของตาแป๊ะ พอดิฉันเดินมาถึงบ้านของตาแป๊ะ ก็เห็นลูกชายคนเล็กของตาแป๊ะกำลังทอดอะไรอยู่ที่บนเตาที่ตั้งอยู่บนดินข้างกระต๊อบ ตอนนั้นคิดว่า กลิ่นหอมน่ากินเหมือนกัน ก็ถามลูกตาแป๊ะว่า "ทำอะไรกินหอมดี ทอดกุ้งหรือ"
เขาบอกว่า "ไม่ใช่กุ้งหรอก"
ดิฉันก็ถามอีกว่า "อ้าวไม่ใช่กุ้งแล้วทอดอะไรล่ะ " เพราะเห็นเป็นแพๆเหมือนเวลาที่คุณยายที่บ้านของดิฉันทำกุ้งชุบแป้งทอดคล้ายๆกัน
ลูกชายตาแป๊ะทำท่าอายๆ แล้วบอกว่า "ทอดไส้เดือน"
ดิฉันสะดุ้ง พี่ชายก็ทำท่าไม่เชื่อที่เขาบอก เขาก็อธิบายให้ฟังว่า เขาเอาไส้เดือนมารีดดินออกให้หมด พอล้างเสร็จก็เอามาคลุกกับแป้งทอดเป็นชิ้นๆอย่างที่เห็นอยู่นั่นแหละ เขายังเรียกให้พี่ชายกับดิฉันกิน แต่ท่านคิดดูเถอะว่าใครจะกินเข้าไปลง เกิดมาก็เพิ่งจะเคยได้ยินว่ามีคนเอาไส้เดือนมาทอดกินได้ พอกลับมาถึงบ้านดิฉันก็มาเล่าให้คุณยายฟัง
คุณยายบอกว่า เขาอาจจะคิดใช้ไส้เดือนแทนกุ้งก็ได้ แต่พวกเราชาวกรุงเทพฯ ไม่เคยได้รับประทานก็เลยเห็นเป็นของแปลกประหลาดพิสดารไป แต่ถึงอย่างไรจนเดี๋ยวนี้ข้าพเจ้าก็ยังเห็นเป็นของแปลกแต่จริงอยู่ดีน่ะแหละ
ถ้าท่านผู้ใดเห็นไม่พิสดาร จะลองทำรับประทานดูก็ได้ และช่วยส่งสูตรหรือตำรามาลงในต่วยตูนบ้างก็คงจะดีเหมือนกัน ดิฉันจะได้เอามาลองทำให้พวกขี้เหล้ากินกันบ้าง
ที่มา ต่วยตูน เดือนพฤษภาคม ๒๕๓๐ ปีที่ ๑๖ ฉบับที่ ๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น