เมื่อสิ้นรัชกาลสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศแล้ว วรรณคดีเริ่มโรยแสง เพราะความไม่สงบสุขภายในบ้านเมืองจนดับสิ้นไปตอนเสียกรุงศรีอยุธยา แก่พม่าครั้งที่ ๒ ในระหว่างนั้น ไม่เพียงแต่วรรณคดีที่มีอยู่เดิมจะถูกทำลายไป ยังไม่มีการสร้างสรรค์วรรณคดีขึ้นใหม่อีกด้วย เมื่อสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีทรงกอบกู้ บ้านเมืองอีกครั้งหนึ่งก็ต้องเป็นพะวักพะวนอยู่กับการปราบข้าศึกภายนอก และยุคเข็ญภายใน จึงไม่มีเวลาและกำลังสติปัญญาพอที่จะฟื้นฟูวรรณคดีให้คืนคงดังเก่า แต่ด้วยความสนพระทัยเปนพิเศษที่มีต่อวรรณคดีของชาติ สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีก็ยังทรงมีพระวิริยะอุตสาหะ ทรงพระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติด้วยพระองค์เอง และทรงสนับสนุนกวีอื่นให้ได้สร้างงานวรรณคดีขึ้นไว้
กวีและวรรณคดีสำคัญในสมัยธนบุรี มีดังนี้
๑.สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี
(๑) บทละครเรื่องรามเกียรติ์
๒. หลวงสรวิชิต (หน)
(๑) ลิลิตเพชรมงกุฎ
(๒) อิเหนาคำฉันท์
๓. นายสวน มหาดเล็ก
(๑) โคลงยอพระเกียรติพระเจ้ากรุงธนบุรี
๔. พระภิกษุ อิน
(๑) กฤษณาสอนน้องคำฉันท์
๕. พระยามหานุภาพ
(๑) นิราศกวางตุ้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น