ทอดเท้ามุ่งฝ่าไปฝัน
ลอยฟ้าสู่ฟ้าลาวัณย์
คว้าดาวดวงนั้นครอบครอง
ริมทางริมธารลานหญ้า
บุปผาปลิดขวั้นผันล่อง
ริ้วโรยโปรยห่มพรมทอง
รองรับเท้าท่องเป็นทาง
ทางไกลสุดช่วงห้วงหาว
แต่ดาวลอยเด่นเห็นพร่าง
วับวิบพริบแสงรางชาง
เบิกทางให้ร้อยสอยดาว
คนกล้าเคยไปไม่กลับ
คนคอยยิ้มรับกลับร้าว
ความหวังเพริศแพร้วแวววาว
ดับลงเพราะดาวเพียงดวง
ทุ่งกว้างอ้างว้าง,ซังข้าว
ดอกหญ้าสีขาวเป็นห่วง
แม่น้ำ,ลำธารทั้งปวง
เอื่อยไหลรินร่วงทั้งคลอง
ลมสายคล้ายเสียงเพลงโศก
บอกโลกหม่นเทาเศร้าหมอง
ผีเสื้อนิ่งงันพลันร้อง
น้ำตาไหลนองร่วมกัน
ทุ่งกว้างทางไกลใครกล้า
ทอดเท้ามุ่งฝ่าไปฝัน
ใครกล้าตายทบศพนั้น
มุมั่นสู่ห้วงดวงดาว
ฟอน ฝ้าฟาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น