ความแปลกแยกแผกผันสั้นสุดกู่
ฉันคนนนี้เป็นใครก็ไม่รู้
ฉันคนนั้นฉันก็ดูไม่คุ้นตา
ฉันกับฉันสองคนสับสนนัก
กลัวถูกจับกับดักก็รอท่า
หวาดระแวงกันเองเกรงามายา
ยุคสมัยใบบ้าอาจฆ่าฟัน
ฉันพยายามหนีฉันไปให้ไกลห่าง
แต่ทุกทางทุกที่ยังมีฉัน
จึงหันหน้าดุ่มเดินเผชิญมัน
แล้วตีรันฟันแทงจนย่อยยับ
ฉันกลายเป็นศัตรูสู้กับฉัน
อาฆาตกันอยู่ในหลุมแห่งมุมอับ
ยุคสมัยเปล่งถ้อยคำมาสำทับ
ฉันกับฉันอย่าล้มพับลงพ่ายแพ้
ฉันกลายเป็นคนอื่นสำหรับฉัน
แต่ละวันมีริ้วรอยนับร้อยแผล
ยิ่งยืนหยัดกันอยู่ยิ่งรู้แท้
ฉันกับฉันคือคนแพ้สำหรับยุค
ฟอน ฝ้าฟาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น