จะอ้อนกับผืนทรายเพื่อคลายเหงา
กระซิบสั่งจากเกลียวคลื่นเพียงแผ่วเบา
ว่าสองเราจะมิพรากจากกันไกล
ถ้าฉันเป็นมัจฉามหาสมุทร
คงมิหยุดว่ายแหวกธาราใส
พบเพื่อนฝูงหลากหลายโลกกว้างไกล
ด้วยหัวใจอิสระและเสรี
ถ้าฉันเป็นท้องฟ้านภากว้าง
ไม่อ้างว้างโอบดวงดาวพราวรัศมี
ได้ชมชื่นจันทร์กระจ่างในราตรี
กระจายคลี่เมฆสวยทิวาวาร
ถ้าฉันเป็นเพ็ญจันทร์สว่างฉาย
มิห่างหายส่องแสงนวลชวนฝันหวาน
เคียงดาวน้อยร้อยหมื่นพันทั่วจักรวาล
งามตระการประดับเกล็ดดุจเพชรมณี
ถ้าได้เป็นดวงอาทิตย์จะสาดส่อง
สว่างต้องปฐพีมิหมองศรี
ไล้ทุ่งหญ้าป่าเขาเขียวขจี
ชุบชีวีพนากว้างไม่ร้างไกล
ถ้าเป็นนกจะผกผินบินเหินหาว
ชมดวงดาวเหนือกิ่งไม้ด้วยสดใส
กรีดดนตรีร้องเพลงวังเวงไพร
มีเพื่อนใจคือดอกไม้ใกล้ภมร
ถ้าเป็นฝนหล่นพรั่งหลั่งจากฟ้า
โปรยปรายมาพริ้วพรำเพื่อคลายร้อน
ที่อบอ้าวเย็นชื่นผืนดินดอน
มิอาทรคลองสระน้ำฉ่ำชื่นชม
ถ้าแม้นเป็นสายลมแล่นละลิ่ว
ฉันจะปลิวลูบไล้กายคลายขื่นขม
จะล้อไผ่พริ้วใบละไล่ลม
เที่ยวเพลินชมไม้ป่านานาพันธุ์
แต่ก็เป็นได้เพียงฉันในวันนี้
เพียงแต่มีโลกสดใสที่ในฝัน
เพียงมุ่งสร้างความดีทั้งชีวัน
เพื่อสุขสันต์มวลมนุษย์ในสังคม
นงลักษณ์ สุทธิวัฒนพันธุ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น