อันปริ่มเอ่อโดยประทับจูบอบอุ่น
หลังเปลือกตาเราต่างพริ้มลงละมุน
เก็บดื่มกรุ่นกลั่นนิยามความคุ้นเคย
ให้รักเราเผามหาอาณาจักร
จุดทุกความหน่วงหนักระเหิดระเหย
โอ้..ทุกปวงกังวลสับสน..เอย
ปลดผ่านเลยก้าวข้ามความคลอนแคลน
ให้น้ำตาเราระเหยเป็นหิ่งห้อย
น้ำงานพร้อยกว่าทุดพลอยบนหัวแหวน
เพริดในลมโลมพรายไล้ไปทุกแดน
ค้นประจักษ์เข้าถึงแก่นรัตติกาล
ขอรักเราคุกรุ่นอุ่นพอดี
อย่าทวีร้อนแรง พรึ่บ ! แสงผลาญ
รับซึมซึ้งเท่าทันถึงซึ่งประมาณ
ลงตัวกลางจินตนาการและความจริง
ไม้หนึ่ง ก.กุนที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น