ถ้าเจ้าเรียนเจ้าจะรู้
ถ้าเจ้าดูเจ้าจะเห็น
ถ้าเจ้าทำเจ้าจะเป็น
ถ้าไม่เล่น
มั่นแต่ทำจะจำเริญ
ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
เราแบกกองทุกข์คือความหนักอกหนักใจ(ร่างกายที่ต้องถ่ายของเน่าเหม็นตลอดเวลา)
วิ่งผ่ากองไฟแห่งความทะยานอยาก(กิเลส-ตัณหา)
ไปสู่ภูเขาไฟแห่งความว่างเปล่า(ความตายเบื้องหน้า)
แล้วก็บ่นว่า "หนัก" , "เหนื่อย" , "ร้อน" ไปจนกว่าจะตายจากกัน
เราทุกคนต้องมี "เข็มทิศชีวิต"
จงรู้จัก "พอเพียง" หรือ "เพียงพอ" จะพบความสุขสงบเย็นของชีวิต
เกิดมาเจ้าก็มาแต่ตัวเปล่า ตายไปเจ้าก็เอาอะไรไปไม่ได้
แล้วเจ้าจะมัวมาทุกข์กับสิ่งที่เอาอะไรไปไม่ได้อยู่ทำไม?
เมื่อความตายเป็นที่สุดของชีวิต
ทุกคนต้องรู้ถึงลมหายใจเข้า และ ลมหายใจออก
เมื่อรู้สึกได้ เรียกว่า "สติสัมปชัญญะ"
อริยบุคคลผู้มีความเป็นอยู่โดยชอบ มีคุณธรรม ละความชั่ว ทั้งปวง ทั้งกายและวาจา ผู้ประพฤติดีแล้วดังนี้เรียกว่า
“สุปฏิปันโน”
เราจะระลึกรู้ว่าเราต้องรับผิดชอบวิถีชีวิตของเราเองจะไปโทษใครไม่ได้
เจริญธรรม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น