อยู่ ใยมิไป
ฉันไปมิได้
ห่วงลูกห่วงหลาน
จะได้ไปนิพพาน
หน้าตาแช่ม ช้อย
แต่ล้วนเครื่องเหม็น
มันมาทำเข็ญใจ
ขนคิ้วก็ขาว
ดำ แล้วกลับหงอก
จะลุกก็โอย
ไม่มีเกสร
พระอนัจจัง
รังแต่จะตาย
เงิน ทองทั้งนั้น
ลูกเมียผัวรัก
เปื่อยเน่าพุพอง
เขาวางลงไว้
อยู่ แต่ผู้เดียว
เห็นแต่ฝูงแร้ง
ยื้อแย่งกันกิน
เรี่ยรายแผ่นดิน
เที่ยง คืนสงัด
พี่น้องเผ่าพันธุ์
เห็นแต่นกแสก
ร้องไห้หากัน
ไม่มี แก่นสาร
จะได้ไปสวรรค์
เกิดมาทำไม
ตัณหา หน่วงหนัก
ตัณหาพันผูก
ห่วงทรัพย์สิงศฤงคาร
ข้ามพ้นภพสาม
งาม ล้วนทุกประการ
เอ็นใหญ่เก้าร้อย
ให้ร้อนให้เย็น
นัยน์ตาก็มัว
หน้า ตาเว้าวอก
จะนั่งก็โอย
จะเข้าที่นอน
พระอนัตตา
ผู้ดีเข็ญใจ
มิ ติดตามเรา
เขาชักหน้าหนี
หมู่ญาติพี่น้อง
เขานั่งร้องไห้
ป่าไม้ ชายเขียว
เห็นแต่ฝูงกา
ดูน่าสมเพช
แร้งกาหมากิน
ตื่นขึ้นมินาน
เห็น แต่นกเค้า
ร้องแรกแหกขวัญ
มนุษย์เราเอ๋ย
อุตส่าห์ทำบุญ
จะได้ ทันเห็นพระเจ้า
นิพพานมีสุข
หน่วง ชักหน่วงไว้
ห่วงนั้นผูกพัน
จงสละเสียเถิด
ยามหนุ่มยามสาว
แก่ เฒ่าหนังยาน
เอ็นน้อยเก้าพัน
เมื่อยขบทั้งตัว
เส้นผมบนหัว
ดู หน้าบัดสี
เหมือนดอกไม้โรย
พึงสอนภาวนา
เราท่านเกิดมา
ก็ตาย เหมือนกัน
ตายไปเป็นผี
เขาเหม็นซากผี
เขาหามออกไป
แล้วกลับคืน มา
เหลียวไม่เห็นใคร
เห็นแต่ฝูงหมา
กระดูกกูเอ๋ย
เอาเป็นอาหาร
ไม่ เห็นลูกหลาน
จับเจ่าเรียงกัน
เห็นแต่ฝูงผี
อย่างหลงกันเลย
ค้ำ จุนเอาไว้
จะได้เข้าพระนิพพาน
Thanks & Best Regards
ธนเดช สายพันธ์ (Thanadeach Saiphan)
มะโนมอบ พระผู้ เสวยสวรรค์
แขนมอบ ถวายพระทรงธรรม์ เทอดหล้า
ดวงใจ มอบเมียขวัญ และแม่
เกียรติศักดิ์รักข้า มอบไว้แก่ตัว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น