ความเกลียดเป็นเหมือนจุดด่างพร้อยในชีวิต
ลบไม่ได้ก็คล้ายชีวิตสะอาดขึ้นไม่ได้
หลายคนทำผิดใหญ่ๆแล้วเสียใจ เหมือนมีตราบาป
ชีวิตมีตำหนิ หรือเหมือนความด่างพร้อยที่ไม่อาจลบ
ความรู้สึกคล้ายๆกันยังเกิดขึ้นได้จากอีกหลายปัจจัย
เช่น โดนไล่ออก โดนรุมประนาม โดนประจานสาดเสียเทเสีย ฯลฯ
แต่เรื่องตื้นๆ ง่ายๆ ก็กลายเป็นความรู้สึกจำพวกเดียวกันได้
โดยเฉพาะสำหรับคนที่รักสงบ ใจสะอาด
ไม่อยากเอาเรื่องเอาราวกับใคร
ถ้าเมื่อใดต้องเจอคนเลว คนเห็นแก่ตัวจัด
หรือคนที่ทำร้ายกันแบบไม่ปรานีปราศรัย
ก็จะเกิดจุดดำขนาดใหญ่ในใจ
เป็นความเกลียดที่เหมือนสัตว์ร้ายกัดหัวใจเรา
หรือเป็นความแปดเปื้อนที่ยากจะสลัดให้หลุด
ตอนทำผิด โดนด่าสาดเสียเทเสีย เราถูกกระทำ
แต่ตอนเกลียด เหมือนยอมตกอยู่ในความมืด เราเป็นฝ่ายกระทำ
ที่เหมือนกันไม่ว่าเป็นฝ่ายถูกกระทำหรือฝ่ายกระทำ
คือความรู้สึกราวกับมีแผลสดที่แห้งยาก
กลับมาปวดแสบปวดร้อนได้เรื่อยๆ
การไม่หาทางจัดการกับความเกลียด
ก็เหมือนการไม่พยายามถอนพิษงู
หรืออย่างน้อยก็เหมือนไม่พยายามเอาจุดด่างพร้อยออกจากใจ
คุณจะรู้สึกแย่ได้เรื่อยๆ ไม่ว่าจะรู้สึกดีกับอีกกี่เรื่องในชีวิต
นอกจากฝึกสวดมนต์แผ่เมตตา ยังมีวิธีง่ายๆอีกวิธีหนึ่ง
คือ เห็นเข้าไปให้ชัดๆ ว่าเกลียดเมื่อไหร่ ใจมืดเมื่อนั้น
เมื่อรู้สึกถึงความมืดอย่างมีสติ
แม้ไม่ต้องพยายามทำลายความมืด
ใจคุณจะสว่างขึ้นเองแล้ว และสว่างขึ้นทุกทีเมื่อเห็นบ่อยๆ
นี่เป็นวิธีง่ายๆแต่ได้ผลครับ น่าลองนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น