ปุจฉา - กราบเรียนพระอาจารย์ค่ะ ตอนนี้หนูมีเรื่องทุกข์ใจที่เกี่ยวกับแม่ หนูมีแม่ ๒ คนค่ะ คือแม่ที่เลี้ยงมาตั้งแต่ ๒ ขวบ เป็นคุณยายทวดของพ่อ ขอแทนคำว่าแม่จ๋านะคะ เพราะท่านสอนให้เรียกอย่างนี้ตั้งแต่เด็ก อยู่กับแม่จ๋ามาจนโตไม่เคยรู้สึกว่าขาดความอบอุ่นเลย ท่านดูแลเอาใจใส่ใกล้ชิดดีมาก รู้ได้ว่าท่านหวังดีต่อเราด้วยใจจริง จวบจนวาระสุดท้ายของท่านก็ยังรู้สึกว่ายังตอบแทนพระคุณไม่พอ แต่ก็ยังรู้สึกภูมิใจว่าได้ทำหน้าที่ลูกกตัญญูต่อท่าน
เมื่อหันกลับมามองแม่ที่ให้กำเนิดของตัวเอง เมื่อแม่จ๋าป่วยก็ไม่เคยมาเยี่ยม มาช่วยดูแล หรือจะมาแสดงความกตัญญูอะไรเลย เค้าเคยบอกว่าแม่จ๋าไม่ใช่แม่เค้า จะให้แม่ไปดูแลแม่จ๋า แม่ทำไม่ได้หรอก คำพูดนี้มันทำให้รู้สึกว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ช่างอกตัญญูเหลือเกิน รู้ไหมคนแก่ที่เลี้ยงลูกให้เธอมาน่ะช่างลำบากขนาดไหน พอรู้ว่าไม่ได้สมบัติอะไรจากเค้าก็ไม่ใยดี ส่งพ่อมาดูแลแม่จ๋าแทน แม้แต่งานศพแม่จ๋า แม่กับพ่อก็ไม่มา
หนูเคยคิดนะคะว่าเมื่อถึงเวลาหนูจะเอาคืน แล้วตลอดเวลาแม่ชอบด่าว่าพ่อให้หนูฟัง จนหนูทนไม่ไหวต้องฝากบอกพ่อไปบอกแม่ทีว่าให้เลิกว่าพอซะที ยิ่งเค้าว่าพ่อเท่าไหร่หนูยิ่งรู้สึกรังเกียจเค้าค่ะ ในความรู้สึกหนูพ่อไม่ค่อยบอกรัก แต่การแสดงออกของพ่อรับรู้ได้ค่ะว่ารักลูกมาก ผิดกับแม่ไม่เคยดูแล ไม่เคยแสดงความใส่ใจ ไม่เคยโทรหาถามไถ่ทุกข์สุขของลูก จะรอแต่ให้ลูกเข้าหา
บางทีอดคิดไม่ได้ว่าที่บ้านยังจนมากก็เพราะมีแม่แบบนี้หรือเปล่า ถ้าเทียบกับบ้านอื่นๆ ทำไมเค้ามีลูกเยอะแยะ เค้ายังตั้งตัวได้ ครอบครัวเราบ้านแตก ยากจนมาก ส่วนหนึ่งเพราะพ่อเจ้าชู้ ติดเล่นหวย จึงไม่สามารถตั้งตัวได้ค่ะ หนูเข้าใจความเจ็บช้ำของแม่นะคะ แต่มีหลายสิ่งไมหลายอย่าง และหลายครั้งที่เหมือนกับว่าเคมีไม่เข้ากัน มีหลายครั้งที่รู้สึกว่าธรรมไม่เสมอกัน ความคิดความอ่านไม่ตรงกันหลายเรื่อง หนูพยายามใช้ความเมตตานะคะ
ทุกวันนี้หนูยังส่งเงินเลี้ยงดูตามอัตภาพ ตามหน้าที่ลูกที่ควรกระทำ ส่งของไปให้บ้าง ซื้อเสื้อผ้าให้บ้างตามแต่อารมณ์ หรือเจอแล้วนึกถึงก็จะให้ แต่จะทำยังไงดีคะรู้สึกว่าเราแม่ลูกมีกรรมต่อกันมากเหลือเกิน หนูแยกตัวออกมาอยู่ต่างหาก ไม่อยากอยู่ใกล้หรือแม้แต่ไปเยี่ยม นอกจากมีธุระจริง ๆ ก็จะไปหา
ดังนั้น ทุกวันนี้หนูจึงอยู่ตัวคนเดียว ไม่นับญาติกับใครทั้งนั้น เพราะแต่ละคนรับไม่ไหวค่ะ ชอบแข่งดีแข่งเด่น แม่ก็ไม่สอนลูกในสิ่งที่ควรสอน ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ เวลาน้องสาวคลอดลูก นี่พ่อแม่ช่วยกันเต็มที่ แฟนหนูเค้าว่าหนูว่าขี้อิจฉาน้อง หนูบอกไม่ใช่ ไม่เคยรู้สึกอย่างนั้น หนูเข้าใจว่าหนูติดดี เหมือนอย่างที่พระอาจารย์เคยสอนลูกศิษย์ท่านอื่น หนูก็พยายามที่จะไม่ติดดีนะคะ พยายามเข้าใจสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม แต่ขณะนี้รู้สึกยากเหลือเกินที่จะวางใจให้ดีกับพระอรหันต์ในบ้านค่ะ โปรดช่วยชี้ทางสว่างให้หนูด้วยค่ะ ขอบพระคุณค่ะ ตอนนี้รู้สึกจิตมันหนักเหลือเกิน อยากจะวางก็วางลำบากค่ะ
พระไพศาล วิสาโล วิสัชนา - ความดีนั้นเป็นสิ่งที่ควรประกอบในทุกการกระทำของเรา ไม่ใช่ว่าเราควรทำดีเฉพาะกับ คนที่ดีต่อเราเท่านั้น แม้คนที่ไม่ได้ดีกับเรา เราก็ควรทำดีกับเขาด้วยเช่นกัน หากเขาทำไม่ดีกับเรานั่น เป็นเรื่องของเขา เขาต้องรับกรรมของเขาเอง แต่หน้าที่ของเราก็คือทำดีอยู่เสมอ เพราะความดีจะช่วยขัดเกลาตัวเราไม่ให้อกุศลครอบงำ อีกทั้งเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นด้วย แม้ประโยชน์ประการหลังคุณอาจจะไม่สนใจหากเกิดขึ้นกับคนบางคน แต่ก็อย่าละเลยประโยชน์ส่วนแรก คือประโยชน์ตน
กับใครก็ตามที่ไม่ดีกับเรา เรายังควรทำดีกับเขา นับประสาอะไรกับแม่ผู้ให้กำเนิด แม้ท่านจะมีข้อเสียมากมาย แต่ก็ย่อมมีข้อดีไม่ใช่น้อย คุณควรตระหนักถึงข้อดีเหล่า นี้ของท่าน รวมทั้งบุญคุณที่ท่านมีต่อคุณด้วย หากทำเช่นนั้นได้ คุณจะให้อภัยท่านได้ง่ายขึ้น แต่ถ้าคุณไม่ให้อภัยท่านหรือรู้สึกลบกับท่าน พึงระวังว่าคุณอาจจะเป็นอย่างท่าน หรือซึมซับพฤติกรรมบางอย่างที่ไม่ดีจากท่านมาก็ได้ คุณไม่พอใจที่ท่านไม่สำนึกบุญคุณของแม่จ๋า ไม่ดูแลเอาใจใส่แม่จ๋า(ซึ่งเป็นยายทวดของสามี) แต่ถ้าไม่ระวัง ต่อไปคุณอาจจะทำอย่างนั้นกับแม่ของคุณเอง
ดังนั้นคุณควรปรับมุมมองและเปลี่ยนท่าทีต่อท่าน แม้ว่าใหม่ ๆ จะทำได้ยาก ต้องฝืนใจทำ แต่ต่อไปคุณก็จะทำได้อย่างเป็นธรรมชาติ ความรักของคุณอาจช่วยให้ท่านเปลี่ยนพฤติกรรมไปในทางที่ดีขึ้นก็ได้ แต่ถึงแม้พฤติกรรมของท่านจะไม่เปลี่ยน ที่แน่ ๆ ก็คือ คุณจะมีความสุขมากขึ้น ไม่ถูกความโกรธเกลียดและความรู้สึกผิดรังควานจิตใจดังขณะนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น