ยุคของนักตอกย้ำความเกลียด
การคอยสอดส่องเฟสของใคร
ทั้งที่คุณไม่ได้ติดใจรักใคร่
ไม่ได้นิยมชมชอบ
มาจากสองสาเหตุใหญ่ๆ คือ
คุณหวังจะเห็นเขาสะดุดล้ม
หรือไม่ก็จ้องหาทางให้เขาสะดุดล้ม
ถ้าวันหนึ่งเขาสะดุดล้ม
คุณจะดีใจแบบผิดๆ
แต่ถ้ากี่วันๆเขาก็ไม่สะดุดล้มเสียที
คุณจะเสียใจแบบสะสม
สมัยที่ยังไม่มีเฟส ทวิต ไอจี และกูเกิ้ล
คนเรามีจิตจดจ่อรอดูก้าวที่พลาดของคนอื่นได้แค่ห่างๆ
เมื่อไรได้ยินว่าคนที่ตัวเองไม่ชอบ พูดผิด คิดพลาด
ค่อยถึงเวลาซ้ำเติมกันอย่างสนุกสนาน อาจต่อหน้าหรือลับหลัง
แต่ปัจจุบันเมื่อเฟส ทวิต ไอจี และกูเกิ้ล
โยงใยชีวิตของผู้คนทั่วโลกเข้าไว้ด้วยกัน ทั้งตรงและอ้อม
เปิดช่องทางรับรู้เรื่องราวของคนที่เราชอบและไม่ชอบได้ทุกวัน
เราก็มีจิตคิดเพ่งโทษได้บ่อยครั้งขึ้น
หาทางเล่นงานทั้งต่อหน้าและลับหลังได้สะดวกขึ้น
พฤติกรรมสอดส่องบุคคลที่ตนไม่ชอบนั้น มีมานาน
และไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอย่างที่หลายคนคิด
ความหมั่นไส้ ความเกลียดชัง ความผูกใจเจ็บ
ความอยากหาเรื่องทิ่มแทงกัน
ตลอดจนความอยากรบ อยากโจมตีฝ่ายตรงข้าม
เป็นชนวนดึงใจให้อยากจดจ่อ
ติดตามความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายไม่เลิกรา
อกุศลธรรมที่สะสมทีละน้อย ทีละวัน
ในที่สุดจะรวมกันกลายเป็นอะไรใหญ่โตกว่าที่คุณคิด
ชีวิตใครจะอยู่บนเส้นทางผูกเวร
หรืออยู่บนเส้นทางห่างภัย
ก็ขึ้นอยู่กับวิธีคิด วิธีตัดสินใจเลือก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
เมื่อเกิดมามีชีวิตอยู่ในยุคที่อุดมด้วยเครื่องเร้าใจ
ให้สะสมภัยเวรได้ง่ายๆแบบที่กำลังเป็นอยู่
ถ้าเลือกที่จะสะสมนิสัยเอาใจไปจดจ่อแต่สิ่งดีๆ เรื่องดีๆ
ผลอันเป็นที่สุดคือการได้เส้นทางห่างภัยห่างเวร
เกิดใหม่ชาติไหน
ก็เอาชนะนิสัยจดจ้องสิ่งที่ไม่ชอบได้
ไม่อยากเสียเวลาเอาตัวไปผูกกับคนที่ทำให้จิตใจขุ่นมัวได้
ดังตฤณ
กุมภาพันธ์ ๕๘
การคอยสอดส่องเฟสของใคร
ทั้งที่คุณไม่ได้ติดใจรักใคร่
ไม่ได้นิยมชมชอบ
มาจากสองสาเหตุใหญ่ๆ คือ
คุณหวังจะเห็นเขาสะดุดล้ม
หรือไม่ก็จ้องหาทางให้เขาสะดุดล้ม
ถ้าวันหนึ่งเขาสะดุดล้ม
คุณจะดีใจแบบผิดๆ
แต่ถ้ากี่วันๆเขาก็ไม่สะดุดล้มเสียที
คุณจะเสียใจแบบสะสม
สมัยที่ยังไม่มีเฟส ทวิต ไอจี และกูเกิ้ล
คนเรามีจิตจดจ่อรอดูก้าวที่พลาดของคนอื่นได้แค่ห่างๆ
เมื่อไรได้ยินว่าคนที่ตัวเองไม่ชอบ พูดผิด คิดพลาด
ค่อยถึงเวลาซ้ำเติมกันอย่างสนุกสนาน อาจต่อหน้าหรือลับหลัง
แต่ปัจจุบันเมื่อเฟส ทวิต ไอจี และกูเกิ้ล
โยงใยชีวิตของผู้คนทั่วโลกเข้าไว้ด้วยกัน ทั้งตรงและอ้อม
เปิดช่องทางรับรู้เรื่องราวของคนที่เราชอบและไม่ชอบได้ทุกวัน
เราก็มีจิตคิดเพ่งโทษได้บ่อยครั้งขึ้น
หาทางเล่นงานทั้งต่อหน้าและลับหลังได้สะดวกขึ้น
พฤติกรรมสอดส่องบุคคลที่ตนไม่ชอบนั้น มีมานาน
และไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอย่างที่หลายคนคิด
ความหมั่นไส้ ความเกลียดชัง ความผูกใจเจ็บ
ความอยากหาเรื่องทิ่มแทงกัน
ตลอดจนความอยากรบ อยากโจมตีฝ่ายตรงข้าม
เป็นชนวนดึงใจให้อยากจดจ่อ
ติดตามความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายไม่เลิกรา
อกุศลธรรมที่สะสมทีละน้อย ทีละวัน
ในที่สุดจะรวมกันกลายเป็นอะไรใหญ่โตกว่าที่คุณคิด
ชีวิตใครจะอยู่บนเส้นทางผูกเวร
หรืออยู่บนเส้นทางห่างภัย
ก็ขึ้นอยู่กับวิธีคิด วิธีตัดสินใจเลือก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
เมื่อเกิดมามีชีวิตอยู่ในยุคที่อุดมด้วยเครื่องเร้าใจ
ให้สะสมภัยเวรได้ง่ายๆแบบที่กำลังเป็นอยู่
ถ้าเลือกที่จะสะสมนิสัยเอาใจไปจดจ่อแต่สิ่งดีๆ เรื่องดีๆ
ผลอันเป็นที่สุดคือการได้เส้นทางห่างภัยห่างเวร
เกิดใหม่ชาติไหน
ก็เอาชนะนิสัยจดจ้องสิ่งที่ไม่ชอบได้
ไม่อยากเสียเวลาเอาตัวไปผูกกับคนที่ทำให้จิตใจขุ่นมัวได้
ดังตฤณ
กุมภาพันธ์ ๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น