ได้อ่านแสงไฟในเศษฟืน เรื่องราวชีวิตจริงของหญิงชราสู้ชีวิต
ทำให้นึกถึงคนใกล้ๆตัว
เราบ้าง
ลุงปราโมชย์ ชายชรา อายุ 59 ปี ที่ชีวิตใกล้วัยเกษียณ
แต่ในความจริงแทนที่จะได้ใช้
ชีวิตพักผ่อนในปั้นปลาย อยู่กับลูกหลานอย่างมีความสุข
ไม่อาจทำเช่นนั้นได้..ทุกวันที่เรามาทำงานที่อาปีโก้ ระยอง
ภาพที่เห็นจนชินตา คือลุงที่ดู
แลสวน อยู่กลางแดดเปรี้ยงๆ
ที่แม้แต่คนหนุ่มสาวอย่างเรายังทนแทบไม่ไหว แต่ลุงยังคงทำงาน
พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
เหมือนว่างานที่แกทำสำคัญกว่า
ความลำบากของร่างกาย ทำให้น้องคนหนึ่ง ( น้องชิต )
อดที่จะเข้าไปพูดคุยกับแกไม่ได้
จากการถามเรื่องราว ทำให้เราได้รับรู้ว่า
ความลำบากที่เคยเห็นจาก Forward mail
ที่ผ่านๆมาอยู่ใกล้เราแค่นี้เอง
เราได้รู้ว่าชิวิตของลุงนั้นต้องอยู่อย่างลำบากในเพิงสังกะสีเก่าๆ
ขนาด 3 X 3 เมตร ที่
สร้างขึ้นชั่วคราวของแคมป์คนงาน
ไม่ต่างจากกองขยะ ที่ทั้งอุดอู้ สกปรก และหากวันไหนฝนตก
จากสภาพที่เห็น " บ้าน "
ที่แกอยู่ไม่สามารถกั้นฝนอะไรได้เลย
แต่ลุงก็ต้องทนอยู่ต่อไป เพราะคำตอบจากปาก
ด้วยเสียงสั่นเครือ.." ลุงไม่รู้จะไปอยู่ที่
ไหน "
ลุงมี 3 ชีวิตที่ต้องหาเลี้ยงป้าที่ป่วยด้วยโรคเก๊าต์
ด้วยความที่ไม่มีเงิน เมื่อโรครุมเร้าไม่
อาจพาไปรักษา
จนอาการ ป่วยเรื้อรังจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
ต้องนอนป่วย จนหลานสาว อายุไม่ถึง 10 ขวบดี
ต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน เพื่อมา
ดูแลย่าของตน
ส่วนหลานคนเล็ก ก็ถึงวัยเข้าโรงเรียน
แต่ด้วยความขัดสนทำให้ไม่สามารถไปโรงเรียน
ได้
ด้วยการที่อาศัยอยู่ที่แคมป์คนงาน ลุงทำงานเพียงคนเดียว แต่มี
3 คนที่ต้องดูแล ทำให้มี
คำเสียดสีจากคนงานแคมป์เดียวกัน
ว่า ทำงานคนเดียว กินใช้น้ำ ไฟ ตั้ง 3 คน
แต่ลุงก็ต้องก้มหน้ารับและไม่อาจตอบโต้ คำ
นินทา เสียดสี จากเพื่อนร่วมแคมป์
ด้วยกลัวว่าหากต้องย้ายไป
ป้าและหลานต้องลำบากยิ่งกว่านี้..และที่สำคัญ จะไปอยู่ที่ไหน
?
สัปดาห์ก่อนนู้น เรากับน้องๆได้มีโอกาสไปดูสภาพที่อยู่ของลุง
ตอนนั่งรถไปก็คุยกับลุงไป
ลุงบอกว่าที่จริงมีลูกถึง 6 คน
แต่เมื่อเติบโตมีครอบครัวก็ไม่มีใครกลับมาเหลียวแล
หลายปีก่อนลูกชายที่หายไปนานกลับมา พร้อมเด็กน้อย 2
คนและบอกลุงว่าได้เลิกกับแฟน
จึงมาหาลุงเพื่อขออาศัยชั่วคราว
พร้อมฝากลูกไว้..จากนั้นก็ได้หายไป และไม่เคยกลับมา
ดูแล หรือแม้แต่ส่งเงินมาให้ลูกอีกเลย
แต่ลุงรักหลาน 2 คนนี้มากถึงกับบอกว่าลุงตายไม่เป็นไร
แต่ขอให้หลานกินอิ่มท้องก็พอ..
วันนั้นพี่นิดซื้อขนมให้ลุงตอนเที่ยง พอตอนเย็นยังเห็นห่อขนมอยู่
พี่นิด : ลุง ไม่กินล่ะ..ไม่ชอบเหรอ
ลุง :
ลุงเก็บไว้ให้หลาน..เค้าไม่ค่อยได้กิน..เก็บไว้ไห้เค้าคงดีใจ
ทำเอาคนซื้อให้น้ำ
ตาซึม ...
.......เห็นในรถเงียบ ชิต เลยทำลายความงียบ
ชิต : ลุง..เมื่อเช้านี้กินข้าวกะอะไร
ลุง : กินกับแกง
ชิต : แล้วตอนเที่ยงล่ะ
ลุง : .....( เงียบ ) ..ลุงกินมื้อเดียว..ลุงไม่มีตังค์
ตอนเช้ายืม รปภ. 10 บาท
เลยซื้อแกงได้ถุงเดียวเลยกิน มื้อเดียว
..คราวนี้ทั้งรถเงียบเลย....
ชิต...ทำลายความงียบ.. .อีกรอบ
ชิต : แล้วเย็นนี้จะกินกับอะไร
ลุง: ( ยิ้ม ...ยกถุงผักบุ้งที่เก็บหลังโรงงานให้ดู )
นี่ไง..ลุงเก็บมาเยอะ..กินกับน้ำ
พริก
พี่นิดตาแดงๆ.. จะร้องไห้...
ภาพแรกที่เราเห็นเมื่อลงรถ เห็นหลานสาวพยุงป้ากินข้าวอยู่ใน " บ้าน "
ป้ากินข้าวเปล่ากับน้ำ คือ น้ำจริงๆ
..น้ำเปล่าที่เราดื่มเนี่ยแหละ แต่ป้าเทใส่ถ้วย
เหมือนกับข้าว แล้วก็เอาข้าวเปล่าคลุกน้ำในถ้วยกิน
ชิตเอายามาให้ ลุงกับป้าอ่านหนังสือไม่ออก
ต้องเรียกหลานที่จบป.3 ครึ่งมาช่วยจำ
ป้าร้องไห้จนเราจะร้องตาม...
หลานเอ้ย...ตั้งใจทำงานนะลูก..อย่าให้ต้องมีชีวิตเหมือนยาย ( แกแทนตัวเอง
ว่ายาย..)
วันนั้นเรากลับมาพร้อมกับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ..และคิดว่า
พอมีทางไหนที่จะช่วยลุง
ได้
แม้เพียงความช่วยเหลือเล็กๆ แต่มันคือ คุณค่าที่ยิ่งใหญ่
ที่ได้ให้กับชายชราคนหนึ่ง พร้อม
กับอีก 3 ชีวิตที่ต้องดูแล
เราส่งเมลล์นี้มา ด้วยความที่อยากช่วยเหลือลุง
แต่ไม่รู้จะช่วยด้วยวิธีไหน
อยากให้เพื่อนๆช่วยForward mail นี้ต่อกันไปเรื่อยๆ
เผื่อว่าคนที่อยู่แถวอมตะซิตี้ ระยอง
หรืออาจห่างไกลกว่านั้นแต่มีใจที่จะช่วยเหลือ 4 ชีวิต
ที่กำลังลำบาก
ถ้าเพื่อนไม่ได้ผ่านไปก็ช่วยForward mail นี้ต่อๆกันไปที
ถือว่าเป็นการทำบุญเท่าที่เราทำได้ เผื่อว่าวันหนึ่ง
จะมีใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยเหลือ
ลุงปราโมชย์ ให้เป็นอยู่ในสภาพที่ดีกว่านี้....
ร่วมบริจาคเงิน หรือ ของใช้ที่ไม่ใช้แล้ว
โทร 038-650888
คุณ สนทยา ทองประเสริฐ หัวหน้ากลุม QOL ต่อ 2412
คุณ วิรัติ สีชมภู ประธานชมรม เสียสละ บริษัท อาปีโก พลาสติก ต่อ 2231
คุณประการ เกี้ยงกลม ประธานชมรมสุขภาพ บริษัท อาปีโก พลาสติก ต่อ 2261
คุณศิริรัตน์ คำมูล ประธานชมรมพุทธ บริษัท อาปีโก พลาสติก ต่อ 2261
หรือ น้องครรชิต ผู้ที่ได้นำเรื่องราวของลุงมาบอกเล่าบริษัท อาปีโก
พลาสติก ต่อ 2261
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น