เป็นกระดูก สันหลัง จวนพังผุ
อยู่ในกรุ นิยายเศร้า ให้เล่าขาน
เป็นบุคคล ข้นแค้น มาแสนนาน
และจะผ่าน ไปอย่างนี้ อีกกี่ยุค?
เลี้ยงชาวโลก…แต่โลก ไม่แลเหลียว
มือกำเคียว ด้วยหัวใจ ไม่เคยสุข
ทั้งหนี้สิน ท่วมท้น ต้องทนทุกข์
อยู่ในคุก เขตคาม ของความจน
ผืนนาแห้ง แล้งฝน พอทนได้
แต่คนแล้ง น้ำใจ ให้หมองหม่น
คนขายข้าว คนขายควาย คนขายคน
ทนทุกข์ทน จนน้ำแล้ง แห้งจากตา
ต้องลงแรง จนแรง จะแห้งเหือด
หรือจะต้อง ลงเลือด ชโลมหล้า
จึงจะได้ “ความเท่าเทียม” นั้นคืนมา
สร้างคุณค่า ชดเชย ที่เคยรอ
ท่านมีเงิน มีเกียรติ มีอำนาจ
มีสิ่งที่ เขาขาด เสียทุกข้อ
ท่านมีมาก เท่าไร… ไม่เคยพอ
เขาทนท้อ น้อยเท่าไร… ไม่เคยมี
ยังคงเป็น นิยายเศร้า ให้เล่าซ้ำ
ถูกเหยียบย่ำ หยามหมิ่น สิ้นศักดิ์ศรี
ทำความดี แต่ต่ำต้อย ด้อยความดี
หรือว่าข้าว ที่ปลูกนี้ ไม่มียาง...?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น