โดยธาตุแห่งทาสไพร่ฝัน
โดยอิ่มอุ่นอวลไปวันวัน
โดยเอื้อเผื่อปันไม่มี
โดยมีชีวิตเป็นเจ้าของ
โดยหยิ่งผยองทุกวันวี่
โดยบำเรอเงินตราบรรดามี
โดยศักดิ์โดยศรีลำพอง
แห่งลำเค็ญเข็ญขื่นไม่เห็น
แห่งสัตว์เลือดเย็นทั้งผอง
แห่งพันธนาการจำลอง
แห่งใจจับจ้องเกาะกุม
ใช่มนุษย์สุดยอดที่สุดนั่น
ใช่ไร้วันไม่ลงหลุม
ใช่ไร้จิตวิกลจริตกลุ้มรุม
ใช่ไร้ไฟจะไม่สุมแห่งบั้นปลาย
โดยทางสร้างทางไปถึง
แห่งครุ่นคำนึงย่อมมิสาย
โดยภาวะย่อมมีวาย
แห่งการท้าทายความเป็นคน
โดนตรองโดยตรึกทุกแถว
ทุกย่านเด่นแนวแห่งหน
ใดเคยปลิ้นปล้อนหลอนเล่ห์กล
ชำเลืองตัวตนปรุงแปร
แปรภาวะแห่งคนให้คงที่
เพื่อย้อนกลับสู่หนมีเผื่อแผ่
ลบรอยบันไดย่ำเคยรังแก
ลบรอยแผลที่แปรปรวนแห่งอธรรม์
ใช่วาดมาดหวังไปทั้งหมด
แห่งการพิสูจน์ย่อมกำหนดใช่ไหมนั่น
แม้ความคิด แห่งคนจะต่างกัน
ใช่ว่าต่างเผ่าพันธุ์แห่งชีวิต
ปราชญ์ อันดามัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น