แล้ววันนี้...ก็ไม่มีใครกลับมา...
วันนี้...เมื่อ 20 ปีก่อน...
เด็กน้อยคนนึง...เคยวิ่งเล่นกับสุนัขสีขาวตัวใหญ่ที่ชื่อว่าปุยฝ้ายอย่างสนุกสนาน...
ซึ่งสุนัขกับเด็กน้อย...เกิดห่างกันเพียงไม่กี่เดือน...และถูกเลี้ยงดูมาด้วยกัน...
เด็กน้อยเพิ่งกลับจากโรงเรียน...
และกำลังมีความสุขกับงานวันเกิดของเขา...ที่กำลังจะเริ่มขึ้น...
วันนี้...
คุณแม่จะออกจากที่ทำงานเร็วขึ้น...เพื่อไปเอาเค้กวันเกิดที่สั่งไว้กลับมาบ้าน...
ส่วนคุณพ่อ...ก็จะรีบกลับมาจากต่างประเทศ...แล้วซื้อของเล่นชิ้นโตมาเป็นของขวัญวันเกิด...
วัน...ที่มีความสุข...
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
เด็กน้อยแปลกใจกับคุณแม่ของเขา...ที่กลับบ้านมามือเปล่า...
ไม่เห็นคุณแม่หิ้วเค้กหรือของขวัญใดๆเลย...นอกจากแฟ้มเอกสารกองโตพลุงพลังกลับมา...
คุณแม่มองหน้าเด็กน้อย...แล้วเดินเข้าบ้าน...ผ่านเด็กน้อยไปอย่างเฉยชา...
แม้เจ้าปุยฝ้าย...
สุนัขตัวโปรดของคุณแม่จะเห่า...และกระดิกหางด้วยความดีใจเข้าไปต้อนรับ...
ก็ยังถูกคุณแม่ดุ...แล้วใล่ให้ออกไปไกลๆ...
เด็กน้อยไม่ทราบว่าเกิดอะไรกับคุณแม่...
แต่...เขาก็ยังคิดว่าคุณพ่อกับคุณแม่อาจจะกำลังวางแผนอะไรสักอย่างให้เขาแปลกใจก็ได้...
ตั้งแต่คุณแม่กลับมาบ้าน...
คุณแม่ก็นั่งทำงานต่อบนห้อง...เหมือนวันนี้เป็นวันธรรมดาๆวันหนึ่ง...เหมือนทุกๆวัน...
ไม่มีการเตรียมการณ์ใดๆ...ไม่มีการทำอาหาร...และไม่มีกล่องของขวัญใดๆเลย...
ออกมาวางล่อตาล่อใจความอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อยสักชิ้นเดียว...
สามทุ่มครึ่งแล้ว...
ความมืดและความเงียบเหงาเข้ามาบดบังท้องฟ้า...
เด็กน้อยนั่งอยู่เพียงคนเดียวในห้องนั่งเล่น...เจ้าปุยฝ้ายหลับไปแล้ว...
มันนอนตะแคงอยู่ที่ปลายเท้าของเด็กน้อย....
คุณพ่อยังไม่กลับบ้าน...คุณแม่ก็ยังทำงานอยู่บนห้อง...
เด็กน้อยเริ่มสับสนและสงสัยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขาจริงๆหรือเปล่า...
เขาเดินไปดูปฏิทิน...รอบแล้ว...รอบเล่า...
ปฏิทินถูกพลิกกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบ...จนขอบกระดาษเริ่มยับและเปื่อย...
แต่...เด็กน้อยก็ยังมั่นใจว่าเขาจำวันไม่ผิดแน่ๆ...
น้ำตาเม็ดเล็กๆ...
ปริ่มอยู่บนขอบตาของเด็กน้อย...แล้วหยดลงพื้นแตกกระจายออกเมื่อเขากระพริบตา...
ตามมาด้วยเม็ดต่อๆมา...อย่างไม่มีที่สินสุด...
เด็กน้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้...เขาทำอะไรไม่ถูก...เขาสับสน...
ทำได้เพียงแค่...ร้องไห้อย่างเดียวดายอยู่เพียงลำพัง...คนเดียว...
20 ปีผ่านมา...ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว...
คุณแม่ยังไม่ออกจากที่ทำงาน...ส่วนคุณพ่อ...จากวันนั้นก็ไม่เคยกลับมาที่บ้านอีกเลย...
มีเพียงคำว่า...คิดถึง...ผ่านสายโทรศัพท์มาเพียงปีละสองสามครั้ง...
วันนี้...ผมซื้อเค้กมาเตรียมไว้แล้วครับ...มีพิซซ่าด้วย...อยู่ในเตาไมโครเวฟรออุ่นอยู่...
คุณพ่อครับ...
ผมเห็นเจ้าปุยฝ้ายครั้งสุดท้าย...เมื่อ 2 มกราคม ปี 42 ...
ผมฝังมันไว้ที่ริมประตูหน้าบ้านเอง...ตรงที่มันชอบไปยืนรอคุณพ่อกลับบ้านทุกวัน...
เพื่อที่มันจะได้เห็นคุณพ่อเป็นคนแรก...เมื่อคุณพ่อกลับมา...
ผมยังจำมันได้ดีนะครับ...มันชอบไปนอนอยู่ใต้โต๊ะกินข้าวเวลาเรากินข้าวกันไง...
แล้ว...จนถึงวันนี้...แม้เจ้าปุยฝ้ายจะจากไปนานแล้ว...แต่ผมก็ยังรออยู่นะ...
วันนี้...วันเกิดผม...รีบกลับบ้านนะครับ...คุณพ่อ...คุณแม่...
...
Story by : size_of
Date : 3 May 2004
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น