ทอดตกลงตรงนี้เพื่อนที่รัก
แล้วรู้จักมักคุ้นกับขุนเขา
เสียงเสนาะลำลำแห่งลำเนา
ดูสีเทาทาบกรอบตัดขอบฟ้า
ที่ลาดลงเบื้องต่ำคือลำห้วย
น้ำใสสวยระริกรินเซาะหินผา
ระเรื่อยเลาะละเมาะแมกงามแปลกตา
ดอกไม้ป่าประดับใบยังไม่ช้ำ
แล้วผินมองทางโน้นเขาโล้นเกลี้ยง
พร้อมฟังเสียงสนั่นเกิดระเบิดหน่ำ
เศษหินร่วงละอองปลิวเป็นริ้วลำ
นั่นไงโศกนาฏกรรมอันซ้ำซ้อน
ด้านหนึ่งหรูดูดีเรียกรีสอร์ท
ซุกอ้อมกอดป่าเขาคล้ายเงาหลอน
สัมปทานท่านเธอทัศนาจร
มาเล่นซ่อนหากันวันว่างงาน
นั่นที่ยังเหลืออยู่ให้ดูต่อ
ทิวแถวตอไม้ผุเหมือนสุสาน
ไม่จารึกชื่อชัดผู้ตัดราน
มันเกินการณ์กู่ให้ต้นไม้คืน
ภาพคมชัดตัดต่อบนจอภาพ
ละเอียดหยาบในสำนึกทั้งลึกตื้น
เก็บภาพความทรงจำไว้กล้ำกลืน
ยิ้มเฝือนฝืนยืนไว้อาลัยมัน
ทวีสุข ทองถาวร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น