ณ เวิ้งฟ้าข้ากว้างกว่านภาบอก
อย่ามาหลอกฉันกว้างกว่าธาราท้วง
ใครกันเล่า เจ้าหวั่นล่ะคนหลอกลวง
น้ำประท้วง ฟ้าทึกทักน่าหนักใจ
แล้วต่างคนต่างแยกต่างแตกปล้อง
ฟ้าคะนอง น้ำทะลัก น่าหวั่นไหว
ต่างถือดี อวดเก่งไม่เกรงใคร
มวลธุลีต่างร้องไห้ด้วยหวาดกลัว
นี่นะหรือคือสองผู้ใหญ่ยิ่ง
น่าสมเพชเสียจริงผู้ยิ่งใหญ่
โกรธกันมากล่าวหาว่ากันไป
ออกเดชคุณจนใครใครต้องระอา
แล้วเหล่าเราชาวธุลี ณ ที่นั้น
จะทำกันอย่างไรเมื่อเขาบ้า
เมื่อเขาต่างอวดเดชอวดศักดา
อวดอนาถาถือตัวเรากันละหรือ
แก้วศรี
... ทั้งที่รู้...ว่าไม่มีหวัง
แต่อยากบอกอีกสักครั้งว่า.. "รักเสมอ"
รู้ทั้งรู้..ว่ามีใครในใจเธอ
ยังคงเผลอ วูบไหวในอารมณ์
รักมากจนยากจะลบ
ถึงแม้ว่าจุดจบ. คือความขื่นขม
สำหรับเธอ ฉันยินยอม..จะตรอมตรม
แค่ได้เห้นได้ชื่นชม... ก็สุขใจ
น้องป้อม : พหลยุทธ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น