เกิดอยู่ราวป่าแดนแคว้นอีสาน
ปุ๋ยอุดมคติให้ผลิบาน
จึงไร้การสิเนหะจากภมร
กุหลาบไพรไม่งามทั้งหนามทู่
ภมรผ้รู้จักกันวันฝึกสอน
บินหนีหน้าลืมคำเคยพร่ำวอน
สู่นครพิไลไร้คำลา
กุหลาบเอยกุหลาบป่าฟ้าอิสาน
อาจจะบานโรยไปอย่างไร้ค่า
เพราะภมรหนุ่มซึ่งซึ้งศรัทธา
หลงกุหลาบปริญญาลืมป่าดง
กุหลาบคามหนามทื่อซื่อจนเซ่อ
ยังบานเก้อคอยวาระสมประสงค์
วันคืนหวั่นขวัญอ้างว้างพะวง
แต่ยังคงรักนิยมอุดมการณ์
เสียงแคนดังฟัง "แตร่ตร่อย แล่นแตร"
แพ้เสียงแตร ปี่กลองซ้องประสาน
เสียงพิณดัง "ติ๊ดตึ่ง" ซึ้งดวงมาน
ยิ่งนับวารจะไร้คนไยดี
โอ้ละนอ..กุหลาบป่าฟ้าอีสาน
หมดสิทธิ์บานกลางกมลคนที่นี่
เป็นได้แค่ดอกไม้ในพงพี
คงไม่มีคนเผื่อแผ่ "แจกันใจ"
"กมลมาลย์"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น