บทกวี "ปีใหม่ ๒๕๕๑ กราบคารวะ"

      นิ่งอยู่ริมหน้าต่างกลางหุบเขา
จิบกาแฟยามเช้าเข้าไปอีก
ลมหนาวพัดเป็นระลอก..หมอกคลุมพฤกษ์
จึงสำนึกว่าปีใหม่...ได้มาเยือน

      ด้วยเป็นปุถุชนคนธรรมดา
ดิ้นรนกว่าปีน้อยจะคล้อยเคลื่อน
แม้สิ่งสรรพ...ตั้ง...ดับ...และลับเลือน
ดวงใจเตือนมีสิ่งอยู่คงคู่กาล

       ยิ่งเวลาเพิ่มเติมยิ่งเพิ่มค่า
คือ...เมตตากรุณาและกล้าหาญ
คือ...น้ำใจอบอุ่นเหลือคือเจือจาน
คือ...ดวงมานที่ศรัทธาค่าผองคน


      คือ...ซื่อตรงต่อหน้าที่อย่างมีหลัก
คือ...ความรักคือการให้ไม่หวังผล
คือ...น้ำใจเผื่อแผ่ไปไม่อับจน
หล่อเลี้ยงชนให้เติบงามในความดี

      เป็นสิ่งที่ควรค่าคารวะ
น้อมศีรษะก้มกราบบุญคุณท่านที่...
มอบกายใจชีวิตอุทิศพลี
พยุงให้สังคมนี้ยังดีงาม

      ในวารดิถีขึ้นปีใหม่
กราบน้อมนำพระรัตนตรัยในโลกสาม
อวยพรท่านเปี่ยมแรงใจในทุกยาม
เป็นไปตามทุกตั้งใจยิ่งใหญ่เทอญ


โดย  ชัญวลี  ศรีสุโข
ที่มา ต่วย ตูน พอกเกตแมกาซีน ปีที่ ๑๗ เล่มที่ ๑๑ กุมภาพันธ์  ๒๕๕๑