รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์
ไม่กี่วันมานี้ ผมได้คุยกับนักธุรกิจหญิงคนหนึ่ง
ซึ่งมีกิจการจำหน่สายรถยนต์ในระบบผ่อนส่ง ได้แง่คิดมาเล่าสู่กันฟัง
ผมถามว่าจะให้เครดิตใครดูกันที่ตรงไหน
เธอตอบว่าเธอไม่สนใจว่าเขาจะมีที่ดิน มีตึกรามสูงขนาดไหน
เพราะสิ่งที่เป็นหลักทรัพย์เหล่านี้สามารถจะกู้เงินธนาคารมาสร้างมาทำได้
สิ่งที่เธอสนใจ คือโต๊ะทำงาน ห้องทำงานลูกค้า เธอจะดูว่า
โต๊ะทำงานรุงรังหรือเปล่า ขี้บุหรี่เกลื่อนโต๊ะหรือเปล่า
คราบบุหรี่จับนิ้วมือเต็มไปหมดหรือเปล่า
สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องบอกเหตุว่า คนๆนั้นมีระเบียบชีวิตอย่างไร
ถ้าโต๊ะทำงานจัดเป็นระเบียบไม่ได้
ก็อย่าหมายว่าจะสามารถจัดระเบียบการผ่อนส่งเงินตรงกำหนดได้
ถ้าคราบบุหรี่เกาะเต็มไปหมด ก็คือความสกปรกที่สะท้อนนิสัยมักง่ายของคนๆนั้น
นี่ก็เป็นอีกวิธีหนึ่งในการมองคน
สิ่งแวดล้อมและวิถีดำเนินชีวิตของคนๆหนึ่งย่อมเกี่ยวพันถึงความไว้วางใจหรือไม่ไว้วางใจของคนอื่นที่มีต่อคนๆนั่นได้
แน่นอนครับ วิธีเช่นนี้ไม่ใช่คำตอบที่ตัดสินได้อย่างเด็ดขาด
ประวัติชีวิตของคนๆนั้น พฤติกรรมที่เขาแสดงออกให้ปรากฏ
พ่อแม่ญาติพี่น้องของเขาเป็นบุคคลที่น่าเชื่อถือได้หรือไม่
รวมถึงบุคลิกภาพหนาตาของเขาเอง ก็เป็นเครื่องหมายส่อแสดงอาการบางอย่างได้
คนทีรู้จักสังเกตสังกา คนที่ไม่มองข้ามสิ่งเล็กๆน้อยๆ
ย่อมได้เปรียบมากกว่าในการกำหนดท่าทีของตนต่อคน
ต่อสิ่งแวดล้อมที่เกี่ยวพันในชีวิตประจำวัน
พูดอย่างนี้ไม่ได้หมายถึงว่า เสนอให้ไม่ไว้วางใจคนนะครับ
ผมต้องการจะเล่าสู่กันฟังว่า วิธีมองคนนั้น เราสามารถศึกษาได้
สังเกตได้จากสิ่งที่ปรากฏให้เห็น แม้ว่านั่นจะเป็นเพียงปรากฏการณ์ภายนอก
แต่ก็มีส่วนที่สะท้อนจิตใจภายในด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น