ใครหลายคนคงเคยโดนบอกเลิกจากคนรัก ไม่ว่าด้วยเรื่องต่างๆ ทั้ง
เรื่องการปฎิบัติตัว เรื่องมือที่สาม เรื่องความไม่เข้าใจกัน เป็นต้น
ซึ่งในชีวิต 22 ฤดูฝนของผมก็เคยโดนเคยประสบพบเจอมาในหลายๆรูปแบบ
แต่มีเรื่องบอกเลิกอยู่
เรื่องหนึ่งที่ผมคิดว่าเป็นเรื่องบอกเลิกที่งี่เง่าที่สุดในประวัติศาสตร์มนุษยชาติทีเดียว
(ผมคิดว่านะ) เรื่องนี้เป็นเรื่องของ "เกี๊ยวซ่า"
เรื่องเริ่มขึ้นเมื่อผมได้ไปฝึกงานที่ สภ.อ.เมืองชลบุรี (เป็นตำรวจคับ
นายร้อยสามพราน) ทั้งที่ผมเป็นคนกรุงเทพ แต่ไปฝึกงานที่ เมืองชล
เพราะหัวใจอีกครึ่งมีภูมิลำเนาอยู่ที่นั่น
หัวใจซีกที่เหลือมันเรียกร้องพร่ำหาผมจึงต้องไปฝึกงานที่
เมืองชลเพื่อตามหาดวงใจอีกครึ่งดวงที่หายไป เรื่องมีอยู่ว่า
ทุกเย็นวันศุกร์ที่เมืองชลจะมีตลาดนัดวันศุกร์
จัดขึ้นซึ่งก็เหมือนตลาดนัดทั่วไป มีทั้งอาหาร ของกิน ของใช้ เสื้อผ้า
มากมาย ซึ่งผมติดใจตลาดนัดวันศุกร์ของเมืองชลมาก
ก็เลยมักจะไปทุกศุกร์หลังจากออกเวรแล้ว วันนี้ก็เช่นกัน
ไปรับแฟนสุดที่ร้ากมาเดินด้วยกัน ด้วยความรักที่มีอยู่เต็มหัวใจ
เราสองก็เดินจับมือกันด้วยความรักเต็มประดา เดินชมโน่นชมนี่
ในตลาดนัดด้วยความอินเลิฟ เหมือนโลกนี้มีเราสอง
โดยที่ผมยังไม่ทราบชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นต่อไปในอีก 15
นาทีข้างหน้าแต่อย่างใด พอเดินวนครบรอบหนึ่ง
ด้วยความที่อาหารโปรดอย่างหนึ่งของผมคือเกี๊ยวซ่า
ผมจึงเดินไปซื้อเกี๊ยวซ่า จากซุ้มที่มาตั้งขายใยราคา 20 บาท
มีเกี๊ยวซ่าไส้หมู 4 ชิ้น ผมซื้อเสร็จก็เดินมาหาเอ้ (แฟนผมเอง)
แล้วก็ยื่นให้ถามว่า
"กินไหม กินด้วยกัน ..เจ้านี้อร่อยนะ" เอ้ส่ายหัวคับบอกว่าไม่กินหรอก
ค้อปหิวก็กินเถอะ" (ค้อปก็คือชื่อผมนะคับ)
ผมก็เลยรับประทานไปด้วยความเพลิดเพลิน
จนเกี๊ยวซ่าเหลืออยู่เพียงชิ้นเดียว
พอผมกำลังจะตัดสินใจกินเกี๊ยวซ่าชิ้นสุดท้ายที่เหลือนั้น
พลันก็มีมือนุ่นๆมาสะกิดบอกว่า
"ให้เอ้..กินมั่งซิ อยากชิมบ้าง"
ผมมองเกี๊ยวซ่าในมือและก็เอาตะเกียบตัดแบ่งครึ่งให้พร้อมกับบรรจงคีบขึ้นให้ด้วยความปราณีต
บรรจงป้อนเกี๊ยวซ่าชิ้นนั้น ให้แกเอ้ สุดที่ร้ากของผม
แต่ด้วยความทะเล้นของผม พอเกี๊ยวซ่ากำลังจะเข้าปากเธอ
ผมก็ดึงตะเกียบออกแล้วก็เข้าปากผมแทน
แปลว่าเกี๊ยวซ่าครึ่งชิ้นอันนั้นอยู่ในปากผมแล้ว ฮี่ๆๆๆ
ที่ทำไปเพราะหยอกสนุกๆ เพราะผมเห็นว่าเกี๊ยวซ่าชิ้นสุดท้ายมันชืดหมดแล้ว
กะจะไปซื้อใหม่ให้จะได้ กรอบๆ อร่อยๆ ก็เลยขอแกล้งสักหน่อย
ขณะที่ผมเคี้ยวตุ้ยๆอยู่ ผมรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมา
จากแม่เจ้าประคุณของผม เอ้..........เปลี่ยนไปแล้วคร้าบ
เดินหนีด้วยความเร็วที่ผมตามไม่ทัน
ทำให้ผมต้องวิ่งตามเบียดเสียดคนในตลาดอย่างบ้าคลั่งลืมตัวไปว่าเป็นพระเอกมิวสิค
พอตามถึงผมก็จับมือเอ้ทันที ถามว่า
" เอ้โกรธเหรอ....เป็นไรเปล่าคับ.......อย่าโกรธเลยนะค้อปแหย่เล่นเดี๋ยวค้อปไปซื้อให้ใหม่นะคับ"
"อยากกิน..ก็ไปซื้อกินคนเดียวซิ ไปกินคนเดียวเลย ชอบมากไม่ใช่เหรอ
ไปเลยซิไป" โห....คุณเธอใส่มาเป็นชุดด้วยระดับเสียงที่ดังกว่าผมประมาณ 25
เดซิเบล เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจคนรอบข้างให้หันมามอง
"ใจเย็นๆซิครับ ค้อปแหย่เล่นนะ อย่าโกรธเลยนะ...เค้าขอโทษนะ"
ผมเล่นบทง้อเต็มที่ พร้อมส่งสายตาอ้อน พร้อมกระพริบตาปิ๊งๆๆ
เรียกร้องความสงสาร
"ไปไหนก็ไปเถอะ อยากกินนักก็ไป" เธอไม่ยอมครับ เธอไม่ยอม "เอ้..ครับ
แค่เกี๊ยวซ่าชิ้นเดียวเองนะครับ อย่าให้มันเป็นปัญหาซิครับ
ค้อปตั้งใจซื้ออันใหม่ให้เอ้อยู่แล้วนะครับ อย่าทะเลาะกันเลยนะ"
ผมพยายามใช้เหตุผล
แล้วเธอก็เอ่ยประโยคประวัติศาสตร์ขึ้นมา
"เราเลิกกันเถอะค้อป........เอ้เบื่อ เอ้เบื่อมาก ไม่ชอบเลย ค้อปรู้ไหม!
แค่วันนี้เกี๊ยวซ่าชิ้นเดียวค้อปยังให้เอ้ไม่ได้
แล้วนับประสาอะไรในอนาคตหล่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นค้อปจะทำให้เอ้ได้ไหม
เกี๊ยวซ่าชิ้นเดียวเป็นบทพิสูจน์แล้ว ........."
เธอพูดจบก็สะบัดแขนเดินจากไป ทิ้งผมไว้อยู่ในเงามืดของตลาดนัดวันศุกร์
ด้วยอาการ งง+ชอคอย่างแรง
.............................................อารายเนี่ย
แค่เกี๊ยวซ่าชิ้นเดียวแม่คุณคิดถึงอนาคตอย่างนี้เลยเหรอ
มันคนละเรื่องก๊าน เค้าจะไปซื้อให้ใหม่อยู่แล้ว
โอ้พระเจ้า.......................ว๊ากๆๆๆๆ
ผมคิดเสร็จก็รีบวิ่งไปค้นหาหัวใจซีกที่เหลือที่วิ่งงอนไปไหนไม่รู้ต่อไป
..............................................................................................................
ภายหลังผมก็ง้อเธอสำเร็จ แต่อีกไม่นานก็โดนบอกเลิกด้วยเรื่องใหม่อีก
ผมคบกับเธอมาเป็นเวลา ปีกว่า โดนบอกเลิกมา 68 ครั้ง (จิงๆไม่ได้โกหก
ผมเขียนบันทึกตลอดทุกครั้งที่โดน) ชีวิตผมจึงกลายเป็นละครน้ำเน่ากลิ่นตุๆ
ไปซะแล้ว และในปัจจุบันนี้หลังจากบอกเลิกครั้งที่68
แล้วผมก็ไม่รู้จะง้อด้วยวิธีไหนอีกแล้ว
แล้วเธอก็บอกเลิกผมสำเร็จไปโดยบริบูรณ์.........ก็เลยจ๋อยรับประทานครับทุกวันนี้
........................................... ต่อไปจะมีเรื่อง
ฮาแกมเศร้ากว่านี้อีกระหว่าง ผมกับเอ้ ติดตามกันนะ......................
ค้อปคุง
Story by : ค้อปคุง
Date : 18 July 2004
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น