ผู้ที่ไม่ได้ปฏิบัติทางจิตใจ นึกแต่ว่าต้องได้ และสิ่งที่จะได้นั้นคิดว่าจะต้องอยู่ จะต้องเป็นไปตามที่ปรารถนาต้องการ ครั้นไปพบกับความไม่สมปรารถนา ไปพบกับการเสียเข้า จึงต้องเป็นทุกข์มาก วุ่นวายมาก ไม่สามารุที่จะระงับจิตใจมาก
และนอกจากตัณหาคือความดิ้นรนทะยานอยาก หรือสิ่งที่ต้องการปรารถนาดังกล่าวเป็นต้น ยังเป็นเหตุให้ก่อกรรมที่เป็นอกุศลต่างๆ น้อยหรือมากอีกด้วย เพราะฉะนั้น พิจารณาดูให้ดีว่าความสุขนั้นอยู่ที่ไหน
ถ้าเห็นว่าความสุขอยู่ที่ความยินดีสิ่งที่น่ายินดี
ก็ต้องพบกับความทุกข์
สิ่งตรงกันข้าม
ถ้าเห็นว่าความสุขอยู่ที่การได้
ก็จะต้องพบกับความทุกข์
คือการเสีย
อ้างอิง : หนังสืออนุสสติและสติปัฏฐาน
สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
บรรยายแก่พุทธบริษัทในระหว่างพรรษกาล
พ.ศ. ๒๕๑๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น