กู

กูหมาป่าเปลี่ยว
โดดเดี่ยวที่สุด
หลงมนต์มนุษย์
มามุดหน้าเป็นหมาเมือง
กูหมาป่าเปลี่ยว
ท่องเที่ยวเซื่องเซื่อง
วิญญาณคลั่งเคือง
จำยอมเชื่องอยู่เมืองใหญ่
กูกระหายเลือดสด
อดกูอดเก็บกดไว้
ยิ่งขังกรงขังเท่าใด
กรงขังยิ่งรัดใจ เท่านั้น
กูเป็นหมาป่า
หลงนครมหามหันต์
หัวใจกูตะโกนลั่น
ใคร่คั้นดวงงตะวันกิน
ใคร่กินวิญญาณมนุษย์
ใคร่ดื่มมหาสมุทรหมดสิ้น
ใคร่มุดหน้าจมดิน
ใคร่ฝังจินตนาการ
กูกลายเป็นหมามหานคร
เขี้ยวกร่อนผุดุพล่าน
ทนทุกข์ทรมาน
ทำงานประจำหนำใจ
" ศักดิ์ชัย ลัคนาวิเชียร"