ผู้สูงส่งเลิศเลอเสมอหงส์
งามละม่อมน่าพะนอลออองค์
ประหนึ่งเทพธิดาลงมาเมืองดิน
ตั้งแต่ผมสวยสยายจดปลายเล็บท่านคุณพ่อสุดถนอมไม่ยอมไกล
เกินกอลเก็บความสวยมาเขียนสิ้น
ผิวละเอียดหอมนั้นดังจันอิน
ใครยลยินเป็นหลงอนงค์นวล
มดมิไต่ไรมิตอมจอมสงวน
คุณหญิงแม่เฝ้าอบรมดูสมควร
จนงามถ้วนทั้งจริตกิริยา
เธออยู่ดีมีคนปรนนิบัติแล้วเธอก็ล้มป่วยลงด้วยเคราะห์
สารพัดสะดวกสบายทั้งซ้ายขวา
ข้าทาสคอยชิดใกล้ไม่ไกลตา
เติบโตมาเป็นอยู่อย่างผู้ดี
กระแสะกระเสาะคลื่นไส้ไร้แวววี่
คุณหญิงแม่ชอกช้ำระกำฤดี
ท่านคุณพ่อสุดที่ระทมฤทัย
เธอ..
ไม่น่าเผลอถูกทับจนจับไข้
ชะไอ้คร้าวคนรถโคตรจัญไร
คอยรับใช้จนท้องได้สองเดือน
แอ๊ด อัจฉริยะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น