เมื่อลุงแม้นตกเบ็ดริมบึงใหญ่
ที่โคนไทรสุริยาจะสิ้นแสง
ชะโดเขื่องงับเบ็ดเข้าเต็มแรง
สองมือแกว่งเหวี่ยงชะโดโผคลุกดิน
เจ้าเสือดำคอยทีอยู่ข้างหลัง
โดดตะครุบไม่ยั้งกลืนกินสิ้น
จึงติดเบ็ดเข้าทันใดใจรวยริน
แม้จะดิ้นสักเท่าไรไม่มีคลาย
ฝ่ายลุงแม้นตกใจเหงื่อไหลซ่าน
รีบตะลีตะลานอย่างเหลือหลาย
ฉุดกระชากลากดึงถึงตาลาย
เสือฟูมฟายกระโจนโผลงน้ำ
จระเข้ล่องธารามาเจอเสือ
ยกหางเงื้อฟาดขวับจับขย้ำ
เดชลุงแม้นกวัดมั่วตัวคะมำ
ด้วยมือกำคันเบ็ดอย่างเผ็ดร้อน
ชั่วพริบตาจระเข้ก็สิ้นฤทธิ์
หมดภัยพิษจะทำร้ายเพราะตายก่อน
ลุงแม้นเซหงายหลังนั่งแล้วนอน
ซ้ำผ้าผ่อนขาดวิ่นสิ้นแล้วกู
ยุคลธร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น