สตรีคือศัตรู

สตรีคือศัตรู	เหล่าริปูผองไพรินทร์
คราใดบุรุษกิน	สราลับกับข้าวหาย
ทั้งที่เธอมิดื่ม	แต่ปลาบปลื้มมิรู้วาย
แหมถั่วมั่วสบาย	มิขาดสายขบเคี้ยวกลืน
ซดเหล้าโดยเปล่าดาย	แสนระคายจนสุดฝืน
โซดาคือตัวยืน	กับข้าวอื่นก็หมดไป
ผัดเผ็ดรสเด็ดขาด	น่าอนาถเธอกินได้
น้ำแข็งสิถังใหญ่	เธอเคี้ยวเล่นเป็นความเพลิน
โอ้โอ๋ อนิจจา	ช้ำอุรา ข้าเหลือเกิน
จนสุดจะสรรเสริญ	เสนอพจน์รจนา
คราใดเข้าวงเหล้า	เธอก็เฝ้าจำนรรจา
ปากพูดและมือคว้า	แม้ปลาร้าก็ตัดชิม
จึงควรจะสังเวช	เรอทุเรศเมื่อเธออิ่ม
เมากับสลับยิ้ม	ขณะชายระคายเคือง
อิ่มเหล้าแต่หิวข้าว	อุระร้าวเพราะหมดเปลือง
ท้องนางขนาดเขื่อง	บรรจุหมดกำสรดตรม
สตรีคือศัตรู	บุรุษรู้มิชื่นชม
อกไหม้และไส้ขม	มิจ่ายตังค์นั่งคอเอียง
จำไว้ บุรุษเอ๋ย	จงละเลยและบ่ายเบี่ยง
ชวนไปก็ได้เพียง	แค่เพื่อนกินสิ้นโศกเอย

นายพิพัฒน์