ยึดธรรมอันมีพิษอยู่ แล้วมันก็ไม่สบาย

พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า
“ภิกษุทั้งหลาย ท่านเห็นไหมว่า
เมื่อตอนเย็นวันนี้ หมาป่าตัวหนึ่งมันเดินอยู่ที่นี่
เห็นไหม มันจะยืนอยู่มันก็เป็นทุกข์ มันจะวิ่งไปมันก็เป็นทุกข์
มันจะนั่งอยู่มันก็เป็นทุกข์ มันจะนอนมันก็เป็นทุกข์
มันจะเข้าไปอยู่ในพุ่มไม้ก็เป็นทุกข์ เข้าไปในโพรงไม้ก็เป็นทุกข์
จะเข้าไปอยู่ในถ้ำก็ไม่สบาย มันก็เป็นทุกข์
เพราะมันเห็นว่า การยืนอยู่นี้ไม่ดี การนั่งไม่ดี การนอนไม่ดี
พุ่มไม้นี้ไม่ดี โพรงไม้นี้ไม่ดี ถ้ำนี้ไม่ดี
มันก็วิ่งอยู่ตลอดเวลานั้น
ความเป็นจริงหมาป่าตัวนั้นมันเป็นขี้เรื้อน
มันไม่ใช่เป็นเพราะพุ่มไม้ หรือโพรงไม้ หรือถ้ำ
หรือการยืน การเดิน การนั่ง การนอน มันไม่สบายเพราะมันเป็นขี้เรื้อน”
พระภิกษุทั้งหลายนี้ก็เหมือนกันฉันนั้น
ถ้าเรามารู้จักอารมณ์ตามความเป็นจริงแล้ว มันก็สบาย
จะมีความหนาวบ้าง มันก็สบาย
อยู่ที่คนมากก็สบาย อยู่ที่คนน้อยก็สบาย
ความสบายหรือไม่สบาย ไม่ได้อยู่ที่คนมากหรือน้อย
มันอยู่ที่ความเห็นถูกเท่านั้น ถ้ามีความเห็นถูกในใจของเราแล้ว
อยู่ที่ไหนก็สบาย นี่เพราะเรายังมีความเห็นผิดอยู่
ยึดธรรมอันมีพิษอยู่ แล้วมันก็ไม่สบาย

พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา สุภัทโท)
วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี
จากหนังสือ ๔๘ พระธรรมเทศนา น. ๑๔๓