พูดถึงเรื่องจิตมันเป็นอย่างนั้น
เรื่องธรรมะจริงๆ
ปฏิบัติไปจนถึงว่า มันไม่มี
ปฏิบัติจนถึงว่า มันถึงความปล่อยวาง
ถ้าหากผู้ปฏิบัติ มันแสดงกายแสดงวาจา
ในทีของมันนั่นแหละ
เพราะว่ากายกับจิตนี้ มันเป็นของสืบเนื่องกัน
อย่างหน้าตา อวัยวะ กิริยาท่าทาง
ของคนโกรธคนทุกข์ มันเป็นอย่างไร
มันก็พอมองเห็นได้ อย่างนั้นแล้ว
ผู้ปฏิบัติแล้ว จึงมีความ ยิ้มแย้มแจ่มใส
จึงมีความซาบซึ้ง เพราะอะไร
เพราะท่านไม่ยึดในสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น
จิตใจก็เป็นปกติ หน้าตามันก็เป็นปกติ
ไม่แสดงอะไรออกจากปกติทั้งนั้น
จิตใจมันเป็นอย่างนั้น
พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา สุภัทโท)
วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี
จากหนังสือปล่อยได้ วางได้
มรดกธรรม ลำดับที่ ๗๔ น.๑๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น