กำพร้าพ่อ

เอ่อ น้องเอย ต้นส้มซ่า
ลูกดกแดงร่า ร่มฟ้าร่มดิน
นกไหนไม่กล้าเจาะ กะรอกไหนไม่กล้ากิน
ร่มฟ้าร่มดิน ร่มสิ้นทั้งเมืองนี้เอย ฯ

เพลงเวน้อง หน้า 123
จากหนังสือ เมื่อเรายังเด็ก...พุทธทาสภิกขุ

บทเพลงกล่อมลูก หรือ เพลงเวน้อง
วรรรณกรรมพื้นบ้านในแถบถิ่นรอบอ่าวบ้านดอน จ.สุราษฎร์ธานี
ที่แสดงุถึงลมหายใจ ภูมิปัญญาท้องถิ่น ที่ผู้คนมีความรุ่งเรืองด้วย
วรรณศิลป์ ศิลปะวัฒนธรรม และศาสนา
จนสามารถนำพุทธิปัญญาในชั้นปรมัตถ์ของพระพุทธศาสนา
มาร้อยกรองเป็นบทเพลงกล่องลูกหรือ เพลงเวน้อง ขับขานสืบสานต่อๆกันมา
ด้วยความจำจากรุ่น หรือ สู่คนอีกรุ่นหนึ่ง โดยที่ยังสืบค้นไม่ได้ว่า
ครูหรือ ท่านผู้เฒ่าท่านใด เป็นผู้รจนาบทเพลงที่มีนัยลึกซึ้งในทางธรรม
และวิจิตรด้วยวรรณศิลป์นี้